روشهای اتصال
برای اتصال كامپیوترهایی كه در فاصلهای نهچندان دور از یكدیگر قرار دارند (مثلاً در یك اتاق، سالن، یا نهایتاً طبقات مختلف از یك ساختمان مستقر هستند)، راههای مختلفی وجود دارد كه عبارتند از:
● سیمكشی دیتا به صورت توكار در حین ساخت ساختمان كه امروزه بسیار متداول است. در این روش، همان گونه كه برای برق ساختمان از قبل نقشه میكشند و مثلاً جای كلیدها و پریزها را مشخص میكنند، برای شبكه كامپیوتری هم نقشهكشی و سیمكشی میكنند.
● قراردادن سیمها در كف اتاق و اتصال كامپیوترهایی كه در یك اتاق قرار دارند.
● استفاده از فناوری بیسیم
● استفاده از سیمكشی برق داخل ساختمان
● استفاده از سیمكشی تلفن داخل ساختمان
هر یك از این روشها مزایا و معایب خاص خود را دارند، اما برای به اشتراك گذاشتن چاپگر، فایلها و اینترنت، باید كامپیوترها را به نحو صحیح و مناسبی تنظیم و آماده كنید و فرق نمیكند كدام روش را انتخاب كرده باشید. به همین دلیل، كار را از همین نقطه آغاز میكنیم. از آنجا كه ویندوزهای اكسپی و 98 پراستفادهترین سیستم عاملها در منازل و دفاتر كوچك هستند، نحوه اشتراكگذاری منابع در این دو ویندوز را مورد بحث قرار میدهیم، هر چند در مورد سایر ویندوزها مفاهیم تغییر نمیكنند.
گامهای اولیه
برای راهاندازی شبكه در منزل خود، این سه كار را باید انجام دهید:
1- انتخاب فناوری مناسب شبكه كه مورد نظر ما در این مقاله ایترنت استاندارد است.
2- خرید و نصب سختافزار مناسب این كار، كه اصلیترین آنها كارت شبكه برای هر یك از كامپیوترها و یك هاب-
سوییچ است.
3- تنظیم و آمادهسازی سیستمها به نحوی كه بتوانند همدیگر را ببینند و با یكدیگر صحبت كنند.
از این سه مرحله، قدم سوم از همه مهمتر است. ویندوز اكسپی قسمتی به نام Network Setup Wizard دارد كه تنظیمات شبكه را برای شما انجام میدهد. به غیر از این متخصصان هستند كه در ازای دریافت دستمزد، شبكه شما را در محل راهمیاندازند. نامگذاری كامپیوترها، به اشتراك گذاشتن چاپگرها، فایلها و اتصالات اینترنتی، اساسیترین كارهایی هستند كه این افراد برای شما انجام میدهند.
 |
شکل 1 (برای مشاهده تصاویر در ابعاد بزرگتر روی آنها کلیک کنید) |
 |
شکل 2
|
 |
شکل 3
|
 |
شکل 4 |
اما اگر با مشكلی مواجه بشوید یا تنظیمات كامپیوترتان به هم بخورد، باید بتوانید خودتان شبكه را تنظیم كنید. كلاً بد نیست مفاهیم و اصول راهاندازی یك شبكه كامپیوتری را بدانید تا به هنگام ضرورت خودتان دست به كار شوید. به طور كلی، كارهایی كه باید انجام دهید تا یك شبكه <مرده> (یعنی شبكهای كه اتصالات آن انجام شده و فقط منتظر تنظیمات نرمافزاری است) را <زنده> كنید و به بهرهبرداری از آن بپردازید، از این قرار است:
● نامگذاری كامپیوتر
● دادن آدرسIP
● به اشتراك گذاشتن فایلها
● به اشتراك گذاشتن چاپگر
● انجام تنظیمات امنیتی
● به اشتراك گذاشتن اتصال اینترنت
نامگذاری كامپیوتر
بعد از نصب سختافزارهای مورد نیاز برای راهاندازی شبكه، نوبت به تنظیمات نرمافزاری آن میرسد. در اولین قدم، باید برای تكتك كامپیوترهای موجود در شبكه خود اسمی منحصر به فرد و غیرتكراری تعیین كنید. علاوه بر اسم كامپیوتر، اسم <گروه كاری> یا workgroup هم مهم است. تمام كامپیوترهای یك شبكه كوچك باید عضو یك گروه كاری باشند.
ویندوز اكسپی
برای نامگذاری كامپیوتر در ویندوز اكسپی، این مراحل را دنبال كنید:
1- پنجره Control Panel را باز كنید.
2- اگر حالت نمایش آیكونها به صورت كلاسیك نیست، روی لینك Classic View كلیك كنید. در این حالت، برنامه
System را اجرا كنید.
3- در كادر محاوره ظاهر شده، صفحه Computer Name را انتخاب كنید. (شكل 1).
4- همان طور كه ملاحظه میكنید، كامپیوتر یك اسم كامل دارد و یك گروه كاری. روی دكمه Change كلیك كنید تا كادر محاوره بعدی ظاهر شود (شكل 2).
5- در كادر اول، اسمی را تایپ كنید كه میخواهید به كامپیوتر اختصاص بدهید. این اسم هر چیزی میتواند باشد، فقط نباید تكراری شود. مثلاً اسم كامپیوتر اول را PC1 بگذارید.
6- در كادر دوم، اسمی را كه میخواهید به گروه كاری خود اختصاص دهید وارد كنید. مثلاً My Office یا My Home یا هر چیز دیگر. حتی خود Workgroup هم بد نیست.
7- در پایان OK و دوباره OK را بزنید. اگر ویندوز خواست ریاستارت كند، قبول كنید.
ویندوز 98
برای نامگذاری كامپیوتر در ویندوز 98، این مراحل را دنبال كنید:
1- با كلیكِ راست روی آیكون Network Neighborhood روی دسكتاپ، گزینه Properties را انتخاب كنید.
2- در كادر محاوره ظاهر شده، به صفحه Identification بروید (شكل 3).
3- در كادر اول، اسم كامپیوتر و در كادر دوم اسم گروه كاری مورد نظر را وارد كنید.
بعد از تنظیم نام برای تكتك كامپیوترها و گذاشتن یك اسم برای گروه كاری تمام آنها، كامپیوترها را دارای هویت كرده و در یك گروه جای دادهاید. حالا نوبت به دادن آدرس IP میرسد.
آدرسIP
آدرسIP، نشانی هر كامپیوتر در شبكه است. كامپیوترها از طریق این نشانی است كه یكدیگر را در شبكه پیدا میكنند. در هر شبكه، آدرسIP هر كامپیوتر باید منحصر به فرد و غیر تكراری باشد. درباره IP و آدرسدهی از این طریق، زیاد میتوان صحبت كرد، اما از آنجا كه در این مقاله قصد پرداختن به تئوریها را نداریم، بلافاصله دست به كار میشویم. فقط ذكر این نكته را لازم میدانیم كه آدرس IP در واقع یك شماره چهار قسمتی است. هر قسمت، عددی از صفر تا 255 است كه با علامت نقطه از قسمت بعدی جدا میشود. مثلاً 192.168.0.1 یك آدرس IP است. مفهوم دیگر subnet mask است، كه توضیح آن هم از حوصله این مقاله خارج است. فقط این را قبول كنید كه در یك شبكه كوچك، subnet mask را به صورت 255.255.255.0 تعیین میكنیم. در یك شبكه كوچك، برای تمام كامپیوترها سه قسمت اولِ آدرسIP را یكسان میگیریم و فقط قسمت چهارم را برای هر كامپیوتر عدد متفاوتی در نظر میگیریم. مثلاً در كامپیوتر اول آدرس 192.168.0.1 در كامپیوتر دوم آدرس 192.168.0.2 و به همین ترتیب در بقیه كامپیوترها قسمت چهارم آدرسIP را عدد متفاوتی میدهیم.
برای دادن آدرسIP به كامپیوترها، ویندوز اكسپی و 98 فرق زیادی با هم ندارند. ما مراحل را برای ویندوز اكسپی ذكر میكنیم، اما ویندوز 98 هم كمابیش به همین صورت است، منتها در ویندوز 98 برای رسیدن به كادر محاوره مربوطه، باید روی آیكون Network Neighborhood كلیك راست كنید و گزینه Properties را بزنید. اكنون:
1- از پنجره Control Panel به قسمت Network Connections بروید.
2- آیكون Local Area Connection را پیدا و روی آن دوبار كلیك كنید.
3- در كادر محاوره ظاهر شده، گزینه (Internet Protocol TCP/IP) را انتخاب و دكمه Properties را كلیك كنید.
4- در كادر محاوره بعدی (شكل 4)، ابتدا گزینه Use the following IP address را انتخاب كنید و سپس دو قسمت IP address و subnet mask را پر كنید. در قسمت اول یك آدرسIP وارد كنید، مثلاً 192.168.0.1 در قسمت دوم هم
255.255.255.0 را وارد كنید.
5- دكمه OK و دوباره OK را بزنید.
بعد از این كه به همین ترتیب به بقیه كامپیوترها هم آدرسIP دادید، نوبت به share كردن فایلها و فولدرها میرسد. شبكهای كه نتواند فایلهایش را با دیگران سهیم كند، زیاد به درد نمیخورد. مثلاً میتوانید مجموعه فایلهای MP3 و موسیقی خود را در یكی از كامپیوترها بگذارید و با share كردن آنها، به بقیه كامپیوترها هم اجازه دسترسی بدهید.
به اشتراك گذاشتن فایلها
یكی از كاربردهای اصلی شبكه، به اشتراك گذاشتن فایلها میان كامپیوترها است. این كار در ویندوز، به ویژه ویندوز اكسپی، بسیار آسان است.
ویندوز اكسپی
پنجره My Computer یا Windows Explorer را باز و فولدری را پیدا كنید كه میخواهید فایلهای آن را با دیگران به اشتراك بگذارید. سپس با كلیكِ راست روی آن فولدر، گزینه Sharing and Security را انتخاب كنید. در كادر محاوره ظاهر شده، به صفحه Sharing بروید (شكل 5). حالا گزینه Share this folder را انتخاب كنید و اسمی را برای فولدر تایپ كنید كه میخواهید در شبكه به آن اسم شناخته شود.
وقتی فولدری را در شبكه به اشتراك میگذارید، این اختیار را دارید كه نوع دسترسی به آن (و فایلهای موجود در آن) را تعیین كنید. این دسترسی میتواند به صورت فقط خواندنی (read-only) باشد، یا دسترسی كامل.
(full control) وقتی دسترسی به صورت فقط خواندنی باشد، كاربر اجازه ندارد فولدر را حذف یا چیزی داخل آن كپی كند، اما میتواند محتوای فولدر را مشاهده و در صورت نیاز آن را در كامپیوتر خود كپی كند. حتی میتواند ازهمان جا به اجرا یا (مثلاً در مورد موسیقی) به پخش فایلها بپردازد. در این رابطه در قسمت تنظیم امنیت بیشتر صحبت خواهیم كرد.
برای دسترسی به فولدری كه به اشتراك گذاشته شده است، ازMy Computer، لینك My Network Places را كلیك كنید. اگر كسی در كامپیوتر خود فولدری را به اشتراك گذاشته باشد، اسم آنها در پنجره شما ظاهر خواهد شد. از این جا به بعد، مثل این است كه آن فایلها و فولدرها در كامپیوترخود شما هستند. با كلیك مضاعف روی اسم یك فولدر، میتوانید محتوای آن را مشاهده كنید. اگر بخواهید میتوانید فایل یا فولدر را به كامپیوتر خودتان منتقل كنید. و اگر اجازه داشته باشید، میتوانید فایلی را حذف یا rename كنید.
ویندوز 98
برای استفاده از امكانات sharing در ویندوز 98، ابتدا باید بررسی كنید ببینید این قابلیت در سیستم فعال شده است یا نه. برای این منظور، روی آیكون Network Neighborhood كلیك راست كرده و گزینه Properties را برگزینید. در كادر محاوره ظاهر شده، گزینه Clients for Microsoft Networks باید دیده شود. (شكل 6) وقتی یك كامپیوتر،<مشتری> یا client یك شبكه است، یعنی میتواند با سایر كامپیوترهای مشتری آن شبكه به مبادله اطلاعات و share كردن فایل بپردازد. در ویندوز 98 یا Me، هنگامی كه كارت شبكه را نصب كرده و تنظیمات اولیه را انجام میدهید، نرمافزارClients for Microsoft Software در فرآیند نصب به سیستم اضافه میشود، ولی اگر چنین نشده بود خودتان میتوانید این كار را انجام دهید:
1- روی دكمه Add در كادر محاوره Network Properties (شكل 6) كلیك كنید.
2- از فهرستی كه ظاهر میشود گزینه Client را انتخاب كنید.
3- با كلیك روی Add، فهرستی از شركتها و فروشندهها در سمت چپ ظاهر میشود. شما Microsoft را انتخاب كنید. با این كار فهرستی از محصولات نرمافزاری مایكروسافت در سمت راست ظاهر میشود.
4- از این فهرست، Clients for Microsoft Networks را انتخاب و OK كنید. ویندوز شروع به نصب این نرمافزار و فایلهای مربوطه میكند و ممكن است سیدی ویندوز 98 را از شما بخواهد.
بعد از نصب نرمافزار، باید دوباره به كادر محاوره Network (شكل 6) برگردید، و قابلیت file sharing را فعال كنید. برای این منظور، روی دكمه File and Print Sharing كلیك كنید. صفحه كوچكی با دو گزینه باز میشود، یكی برای فایل و دیگری برای چاپگر. هردو گزینه را علامت بزنید و OK كنید. حالا به صفحه Access Control رفته و گزینه Sharelevel Access Control را انتخاب كنید. در پایان OK بزنید. احتمالاً ویندوز از شما میخواهد كه سیستم را ریاستارت كنید.
حالا میتوانید فولدرهای مورد نظر خود را به اشتراك بگذارید. نحوه انجام این كار، با ویندوز اكسپی زیاد فرقی ندارد یعنی روی فولدر مورد نظر كلیكِ راست كرده و گزینه Sharing را برمیگزینید. كادر محاوره ظاهر شده (شكل 7) همه چیز را به روشنی نشان میدهد.
تنظیمات امنیتی
برای تعیین نوع دسترسی كاربران به یك فولدر share شده، ویندوز اكسپی با 98 كمی فرق دارد. منظور از تنظیمات امنیتی تعیین سطح دسترسی است كه یك كاربر از راه دور میتواند روی یك فایل یا فولدر share شده داشته باشد. این كار در دو حالت اصلی <خواندن> و <نوشتن> میتواند باشد. وقتی میگوییم خواندن، یعنی كاربر میتواند محتوای فولدر را ببیند، فایلهای آن را باز، اجرا، پخش یا مشاهده كند، و در صورت نیاز آنها را به كامپیوتر خود كپی كند. اما نوشتن، یعنی این كه كاربر میتواند فایلهای خود را داخل آن فولدر كپی كند، در صورت لزوم فایل یا تمام فولدر را حذف كند، یا اسم فایلها یا فولدر را تغییر دهد.
این كارها در ویندوز اكسپی به صورت كاملاً تفكیك شده و جزء به جزء قابل تنظیم هستند. مثلاً اجازه <دیدن محتوای فولدر> از اجازه <اجرای فایلهای فولدر> كاملاً تفكیك شدهاند، در حالی كه عملاً هر دو این كارها جزو <خواندن> محسوب میشوند. این در حالی است كه ویندوز 98 صرفاً همین دو اجازه خواندن و نوشتن را تعیین میكند. اگر دوباره به شكل7 نگاه كنید، میبینید كه سه گزینه ReadOnly ،Full و Depends on Password در قسمت Access Type ارائه شدهاند. گزینه اول، یعنی كاربر فقط میتواند از فولدر share شده استفاده كند. گزینه دوم، یعنی كاربر میتواند هر كاری با آن فولدر انجام دهد (حتی حذفش كند). و گزینه سوم میگوید بسته به رمز عبوری كه كاربر وارد میكند، مجوز او فرق میكند.
با انتخاب این گزینه، قسمت پایینی صفحه هم فعال میشود.
در ویندوز اكسپی كار دقیقتر است. اگر در كادر محاورهای مربوط به share كردن فولدر(شكل 5) روی دكمه Permissions كلیك كنید، كادر محاوره دیگری ظاهر میشود. (شكل 8) در این حالت، گزینههایFull Control ، Change و Read را میبینید كه هر كدام میتوانند پذیرفته (allow) یا رد (deny) بشوند. به طور پیشفرض، فقط گزینه Read پذیرفته است، كه یعنی كاربران فقط اجازه دیدن و استفاده از فایلها را دارند، نه چیز دیگر.
اگر دقت كرده باشید، در كادر محاوره Permissions (شكل 8) فهرستی از كاربران ارائه شده است. در این شكل شما Everyone را میبینید كه دسترسی وی Read تعیین شده است. یعنی هر كس كه این فولدر share شده را بخواهد، فقط میتواند آن را ببیند و استفاده كند. ولی شاید بخواهید برای كاربران مختلف دسترسیهای متفاوت تعریف كنید. مثلاً كاربرAdministrator میتواند دسترسی كامل داشته باشد. برای این منظور، با كلیك روی دكمه Add فهرستی از كاربران تعریف شده در سیستم را خواهید دید. كاربر یا گروه كاربری مورد نظر خود را انتخاب و OK كنید. حالا میتوانید برای این كاربر، دسترسی متفاوتی تعریف كنید.
به اشتراك گذاشتن چاپگر
Share كردن چاپگر در ویندوز اكسپی بسیار آسان است:
1- از منوی استارت، گزینه Printers and Faxes را كلیك كنید.
2- با كلیك راست روی آیكون چاپگری كه قصد share كردن آن را دارید، گزینه Properties را برگزینید.
3- در كادر محاوره ظاهر شده، به صفحه Sharing رفته و گزینه Share this printer را علامت بزنید.
4- بعد از دادن یك اسم مناسب برای چاپگر خود، دكمه OK را كلیك كنید.
حالا اگر بخواهید از كامپیوتر خود به چاپگری دسترسی پیدا كنید كه در شبكه share شده است، باید به پنجره Printers and Faxes بروید و از ستون سمت چپ، Add a new printer را انتخاب كنید. ویزاردی شروع به كار میكند كه در یك مرحله از آن سؤال میشود كه آیا چاپگر به كامپیوتر خودتان متصل است یا جزء چاپگرهای شبكه (شكل 9). شما باید گزینه مربوط به چاپگر شبكه را انتخاب و سپس Next را بزنید. بعد در شبكه جستجو كنید و چاپگر مورد نظر را پیدا كنید. پس از نصب چاپگر، میتوانید به چاپ اسناد خود بپردازید. درست مثل این كه چاپگر به كامپیوتر خودتان متصل است.
در ویندوز 98 هم، نحوه به اشتراك گذاشتن چاپگر و همچنین نصب چاپگر شبكه در سیستم محلی به همین صورت است.
به اشتراك گذاشتن اتصال اینترنت
مایكروسافت با آگاهی از رواج شبكهها كامپیوتری در خانهها، اولین بار Internet Connection Sharing یا ICS را در ویندوز 98 به راه انداخت. این قابلیت با ویژگیهای بهتر، بعدها در ویندوز اكسپی هم گنجانده شد.
با استفاده از ICS این امكان برای شما فراهم میشود كه وقتی یكی از كامپیوترها به اینترنت متصل است (از طریق مودم یا DSL یا ISDN و غیره)، بقیه كامپیوترهای شبكه را از طریق این كامپیوتر به اینترنت متصل كنید. به عبارت دیگر در اینجا اتصال اینترنتی خود را با دیگران شریك میشوید (یا share میكنید). این ایده گرچه به لحاظ تئوری چیز سادهای است، اما در اولین نسخههای ICS اشكالاتی وجود داشت كه این كار را دشوار میكرد. بعدها با اصلاح این اشكالات در ویندوز اكسپی، كار بسیار آسان شد.
ویندوز اكسپی
1- پنجره Control Panel را باز و روی آیكون Network Connections دو بار كلیك كنید.
2- با كلیكِ راست روی آیكون Local Area Connection یا High Speed Networking، گزینه Properties را انتخاب كنید.
3- در كادر محاوره ظاهر شده، به صفحه Advanced بروید (شكل 10).
4- گزینه Allow other network users to connect را علامت زده و OK كنید.
توجه داشته باشید كه این كارها را روی كامپیوتری انجام میدهید كه مستقیماً به اینترنت متصل است.
ویندوز 98
سرویس ICS در ویندوز 98 به خودی خود نصب نمیشود. بنابراین قبل از تنظیم كردن، باید آن را نصب كنید:
1- از پنجره Control Panel روی آیكون Add/Remove Programs دو بار كلیك كنید.
2- به قسمت Windows Setup رفته و گزینه Internet Tools را باز كنید.
3- گزینه Internet Connection Sharing را علامت زده و OK كنید.
4- بعد از نصب ICS، برنامه ویزارد آن بالا میآید. پیغامها را مطالعه كنید و چندبار Next بزنید. اگر قبلاً در كامپیوتر خود تنظیمات مربوط به اتصال اینترنتی را برقرار نكرده باشید، ویزارد دیگری ظاهر میشود كه این تنظیمات را انجام میدهد (این دو ویزارد را با هم اشتباه نگیرید). وقتی كارویزارد اینترنتی تمام شد، دوباره به ویزارد ICS برمیگردید.
5- ویزارد ICS از شما میخواهد كه یك فلاپی دیسك داخل درایو بگذارید. این فلاپی برای تنظیم بقیه كامپیوترهای ویندوز 98 برای ایجاد اتصال اینترنتی لازم خواهد شد.
ساختار شبكه
تا اینجا مطالبی را كه گفتیم مربوط به زمان بعد از انجام اتصالات فیزیكی یا به اصطلاح كابلكشی شبكه است. حالا ببینیم خود این كابلكشی به چه صورت میتواند انجام شود. همان طور كه گفتیم، راههای مختلفی برای وصل كردن كامپیوترها به یكدیگر وجود دارد كه آسانترین و در دسترسترین آنها اترنت است. لوازم و تجهیزات مورد نیاز برای ساخت یك شبكه اینترنتی میتواند به سادگی فقط اتصال دو كارت شبكه یا به پیچیدگی ارتباط چند روتر و سوییچ باشد. و در واقع همین انعطافپذیری این سیستم است كه باعث شده شركتهای بزرگ و كوچك به سمت استفاده از آن بروند. از مزایای سیستم شبكهبندی اینترنت میتوان به این موارد اشاره كرد:
- سریعترین تكنولوژی شبكهبندی خانگی است (100Mbps)
- اگر كامپیوترها فاصله زیادی از یكدیگر نداشته باشند، هزینه آن بسیار پایین است.
- قابل اطمینان است.
- نگهداری آن آسان است.
- تعداد دستگاههایی كه میتوان به شبكه متصل نمود تقریباً نامحدود است.
- به لحاظ پشتیبانی و اطلاعات فنی بسیار فراگیر است.
- برخی از نقاط منفی این تكنولوژی عبارتند از:
- برای وصل كردن بیشتر از دو كامپیوتر به یكدیگر، به تجهیزات اضافی نیاز است.
- در صورت نیاز به كابلكشی اضافی و نصب پریز، ممكن است هزینهها بالا برود.
- راهاندازی و تنظیمات اولیه آن میتواند دشوار باشد.
- اصطلاحات فنی و تعداد انتخابها میتواند گمراهكننده باشد.
تجهیزات مورد نیاز
اترنت با دو سرعت 10Mbps و 100Mbps موجود است و بیشتر كارتهای شبكه میتوانند با هر دو سرعت كار كنند، اما امروزه دلیلی ندارد از كارتهای 10Mbps استفاده كنید. و در بسیاری از مواقع تقریباً پیدا كردن كارتهای 10 Mbps غیرممكن است. برای وصل كردن كارتهای شبكه نیز دو نوع كابل وجود دارد كه عبارتند از كابل هممحور (coax) و كابل زوجی به هم تابیده (UTP) كه اولی تقریباً منسوخ شده و امروزه از UTP در انواع Cat5e ،Cat5 و Cat6 استفاده میشود. كابل UTP كابلی است متشكل از 8 سیم باریك شبیه به سیم تلفن است. به دو سر این سیم كانكتور یا jack میزنند كه به RJ54 موسوم است. یك سر این سیم به كارت شبكه كامپیوتر و سر دیگر آن به دستگاهی وصل میشود به نام سوییچ (شكل 11).
تمام كامپیوترهای موجود در یك شبكه، از طریق كابلهایUTP به سوییچ متصل هستند و سوییچ جای تكتك كامپیوترها را میداند. بنابراین وقتی كامپیوتری اطلاعاتی را برای كامپیوتر دیگر ارسال میكند، این ارسال در واقع به واسطه سوییچ تبادل میشود. یعنی سوییچ اطلاعات را از كامپیوتر مبدا میگیرد و به كامپیوتر مقصد تحویل میدهد. سوئیچها اندازههای مختلفی دارند و این اندازه از روی تعداد پورتشان (یعنی تعداد كامپیوتری كه میتوان به آنها وصل كرد) مشخص میشود. سوئیچهای 4 پورتی، 8 پورتی، 16 پورتی، 24 پورتی و بالاتر در بازار موجود میباشند. برای یك شبكه كوچك خانگی، معمولاً یك سوییچ 8 پورتی یا احتمالاً 16 پورتی كافی است.
اگر دوست ندارید سیمهای شبكه كف اتاق را بپوشانند، میتوانید سیمها را از كانالهایی عبور دهید موسوم به duct كه روی دیوار نصب میشوند. سیمها داخل داكت قرار میگیرند و در محل استقرار كامپیوتر، از داكت بیرون میآیند و به كارت شبكه كامپیوتر متصل میشوند. اگر بخواهید كار را از این هم تمیزتر انجام دهید، میتوانید روی دیوار، پریزهای مخصوص شبكه (موسوم به keystone) را نصب كنید و با كابلهای آماده (موسوم به patch cord) كارت شبكه را به پریز متصل نمایید. بد نیست بدانید كه برای وصل كردن فقط دو كامپیوتر به یكدیگر نیازی به سوییچ نیست و كافی است از طریق یك كابلUTP مخصوص موسوم به crossover مستقیماً كارت شبكه دو كامپیوتر را به هم وصل كنید.
نتیجهگیری
در این مقاله نحوه اتصال دو یا چند كامپیوتر و چاپگر به یكدیگر و تشكیل یك شبكه محلی را فرا گرفتید. تأكید اصلی مقاله بر انجام تنظیمات نرمافزاری ویندوز بود. اگر هنوز با مبانی شبكه آشنایی ندارید یا بعضی مفاهیم برایتان ناآشنا هستند میتوانید به مقالات مقدماتی همین ویژهنامه مراجعه نمایید.
با سپاس از ictna.ir