نکاتی از مفاهیم شبکه

قوانین دوازده گانه شبکه

چند قانون اصلی در شبکه وجود دارد که اعتقاد و عمل به آن اجتناب ناپذیر است – فکر کردم که بد نیست آنها را برای شما مطرح کنم:

1-  Network has to work = شبکه باید کار کند.

2- هرچه سعی کنیم نهایتا محدود به سرعت نور هستیم – یعنی نمیتوان از ژاپن به لندن را با 10ms پینگ کرد چون فاصله فیزیکی باید توسط نور طی شود… هر چه سعی کنی بچه زودتر از نه ماه زایده نمیشود…

3- بسیاری از مفاهیم بصورت کامل یادگرفته نمیشوند مگر توسط تولیدکنندگان محصولات شبکه یا کسانی که در عمل در شبکه های خود از آن تکنولوژی ها استفاده میکنند. سواد تئوری – ناقص است.

4- در بسیاری از موارد میتوان چندین مشکل مجزا را با یک راه حل کلی رفع کرد – لزوما این راه حل خوبی نیست.

5- همیشه جابجایی مشکل شبکه به نقطه دیگر از حل آن مشکل ساده تر است. (نظیر انتقال bottleneck ها)

6- Good, Fast و Cheap (خوب – سریع – ارزان) از این سه تنها میتوان دو تا را با هم داشت! همه با هم امکان پذیر نیست.

7- شبکه پیچیده تر از آن است که در تصور بخواهید آنرا پیش بینی کنید و در نظر بگیرید…

8- هر چه Resource و منبع داشته باشی باز هم کم است – این مورد در زمینه Harddisk – Storage و CPU همیشه صدق میکند. در زمینه Bandwidth و Memory همینطور…

9- یک سایز مناسب همه نیست – یک طراحی / راه حل شبکه برای همه صدق نمیکند – اینجاست که در اکثر پاسخ ها به پرسش های شما اشاره میکنم که: بستگی داره…

One size never fits all

10- هر ایده و نظر قدیمی بعدا دوباره اظهار خواهد شد فارغ این که اصلا کار میکرده یا نه…

11- در طراحی یک پروتکل – کمال این نیست که همه چیز را به آن بیافزاییم بلکه وقتی بدست می آید که چیز دیگری برای خلاصه کردن باقی نمانده باشد…

12- علیرغم آن که سخت افزار ها تحت فشار منابع  جهت انجام کاری خاص کار خواهند کرد اما بلاخره روزی از کار می افتند. وقتی چیزی ممکن باشد که از عمل بایستد بالاخره این اتفاق خواهد افتاد بهتر است آینده نگر باشیم.

بد نیست سری به RFC1925 – به نام The Twelve Networking Truths بزنید…

+ نوشته شده در ۱۳۹۱/۱۱/۱۸ ساعت توسط هومن عزیزی  | 

لیست کاملی از نیازهای مبتدیان شبکه به همراه راهنمای گام به کام عملیات

البته امیدوارم برای زبان انگلیسی اعتراض نکنید.

 

Hidev's Knowledge base Questions listing. 
To search for answers go to our kb category page HERE

+ نوشته شده در ۱۳۹۰/۰۷/۲۳ ساعت توسط هومن عزیزی  | 

خطاهای متداول در مودم ها(error number)

تو این فایل خطاهای متداول در مودم ها قرار داره.

موفق باشید

دانلود

+ نوشته شده در ۱۳۹۰/۰۷/۱۳ ساعت توسط هومن عزیزی  | 

مفاهیم امنیت شبکه

با سلام

این فایل حاوی توضیحاتی در رابطه با امنیت شبکه و ارتباطات است.

 

با تشکر از جناب مهندس عباسپور

دانلود

+ نوشته شده در ۱۳۹۰/۰۷/۱۳ ساعت توسط هومن عزیزی  | 

تماس با كامپيوتر به جاي تلفن

تصور کنيد در حال کار با لپ‌تاپتان هستيد و تلفن همراه‌تان زنگ مي‌خورد. مجبوريد دست از کار با کامپيوتر بکشيد و با تلفن‌تان صحبت کنيد.
اما احتمالا خبر نداريد که در ويندوز7 مي‌توانيد به جاي اين کار با کامپيوترتان به تلفن‌ها پاسخ دهيد!

براي اين کار شما تنها نياز به يک رايانه داريد که داراي بلوتوث باشد.

با انجام تنظيمات کوچکي در ويندوز 7 مي‌توانيد از ميکروفون و اسپيکر لپ‌تاپتان (يا کامپيوتر شخصي) به جاي هندسفري موبايل استفاده کنيد.
در اين حالت گوشي شما زنگ ميخورد و همان طور که در حال کار با کامپيوتر هستيد و بدون اينکه دست به تلفن همراهتان بزنيد با استفاده از رايانه‌تان به تماس‌ها پاسخ مي‌دهيد و با دوستانتان صحبت مي‌کنيد. تلفن همراه‌تان هم ميتونه 10ها متر دورتر از رايانه‌تان باشد …

در اين حالت صداي طرف مقابل، از اسپيکر‌هاي رايانه و صداي شما هم از طريق ميکروفون لپ‌تاپتان به گوش طرف مقابل مي‌رسد.
براي اين کار مراحل زير را به ترتيب دنبال کنيد:

- بلوتوث تلفن همراه و کامپيوترتان را روشن کنيد.
- در کادر جستجوي منوي Start ويندوز 7 ، کلمه Bluetooth را تايپ کرده و آيکون آن را اجرا کنيد.
- بر روي Add Device کليک کنيد. منتظر بمانيد تا بلوتوث رايانه گوشي شما را پيدا کند.
- مراحل را جهت نصب ادامه دهيد و پيام هاي دريافت شده در رايانه و تلفن همراه را تاييد کنيد.
خوب حالا همه چي آماده است.
بر روي آيکوني که مربوط به گوشي شماست دو بار کليک کنيد.
خوب کار تمام است.

از همين بخش ميتوانيد:
1-با کليک بر روي اولين دکمه Connect ميتونيد از GPRS روي گوشي‌تان بر روي کامپيوتر استفاده کنيد. (مناسب براي نوت‌بوک‌ها - در اين صورت حتي در سفر هم ميتونيد از اينترنت در لپ‌تتان استفاده کنيد و مثلا در جي‌تاک آنلاين باشيد)

2- با تايپ هر شماره‌اي در کامپيوتر و فشردن دکمه Call ميتونيد تماس بگيريد.

3- با کليک بر روي سومين دکمه ميتوانيد، يک موزيک را در تلفن همراه‌تان پخش کنيد و صداي آن، به جاي پخش از گوشي، از اسپيکر رايانه‌تان پخش خواهد شد!

4- و بالاخره با کليک بر روي آخرين دکمه اسپيکر و ميکروفون رايانه ‌تان تبديل به يک هندسفري بلوتوث ميشه که به صورت اتوماتيک پس از اولين زنگ به گوشي، ارتباط تلفني برقرار شده و مي توانيد با دوستان از طريق ميکروفون کامپيوتر صحبت کنيد و صداي دوستتان را هم از اسپيکر رايانه بشنويد. استفاده از اين قابليت خصوصا در نوت‌بوک‌ها و نت‌بوک‌ها به دليل همراه داشتن ميکروفن و اسپيکر داخلي شديدا توصيه ميشود و ميتوانيد به آساني همچنان که به کار با رايانه شخصي تان مشغول هستيد به تماس هاي تلفني هم پاسخ دهيد.

همچنين در بخش پايين همين پنجره مي‌توانيد از طريق بلوتوث به محتويات تلفن همراه خود دسترسي پيدا کنيد – از اطلاعات نسخه پشتيبان بگيريد و يا فايلي را به تلفن‌همراه‌تان انتقال دهيد.

WWW.IRITN.COM

+ نوشته شده در ۱۳۸۹/۰۶/۱۴ ساعت توسط هومن عزیزی  | 

شبكه سازي با پورت USB

آيا مي دانيد كه مي توان 2 كامپيوتر را با يك كابل USBــ USB ساده به يكديگر متصل كرد؟

اگر دو كامپيوتر در خانه يا محل كار خود داريد كه براي استفاده اشتراكي از فايلهاي موجود در هر كدام مي خواهيد آن دو را به يكديگر وصل كنيد. اين روش يكي از سريعترين روشهاي موجود است.

براي اتصال دو كامپيوتر استفاده از يك هاب يا روتر هميشه كار معقولي نيست. بلكه استفاده از يك كابل USBــ USB بسيار كاربردي و عملي تر است. با اين روش حتي مي توانيد اتصال اينترنتي را بين دو كامپيوتر به اشتراك بگذاريد.

در اين آموزش كوتاه براي شما نحوه اتصال دو كامپيوتر با يك كابل خاص USBــ USB ‎آموزش داده مي شود.

1ــ يك كابل USBــ USB بخريد.

اولين مرحله براي اتصال دو كامپيوتر از طريق USB پيدا كردن كابل USBــ USB است در اين مرحله بايد بسيار دقت كنيد. شما به نوعي كابل احتياج داريد كه اصطلاحاً به آن Bridge يا كابل شبكه USB مي گويند. اين بدان معناست كه در اين كابل قابليت اتصال دو كامپيوتر وجود دارد.

در اين كابلها يك مدار الكتريكي واسط وجود دارد و دو سر كابل داراي سوكت نوع A است. شما مي توانيد كابلي بخريد كه چيپ Bridge آن USB1.1 با سرعت 12 Mb بر ثانيه يا USB2.0 با سرعت 480 Mb بر ثانيه باشد البته توصيه ما USB2.0 است. چون سرعت آن به مراتب بيشتر است. به خاطر داشته باشيد شبكه هاي اترنت داراي استاندارد 100 Mb بر ثانيه هستند.



2ــ نصب

بعد از اينكه كابل را بدست آورديد مي توانيد آن را متصل كنيد. اولين كاري كه بايد بكنيد نصب نرم افزار يا درايور كابل است.

بيشتر كابل ها 2 مود را پشتيباني مي كنند:

1ــ link mode: در اين حالت مي توانيد به آزادي فايل ها را بين دو كامپيوتر كپي كنيد.

2ــ network mode: در اين حالت فقط كپي كردن فايل نيست كه مي توانيد انجام دهيد، بلكه مي توانيد فولدرها، پرينترها و ارتباط اينترنتي را هم به طور اشتراكي استفاده كنيد.

3ــ شروع به استفاده از اتصال خود كنيد.

اگر از كابل خود در حالت لينك (link mode) استفاده كنيد. به سادگي به برنامه اي كه همراه نرم افزار كابل است دست پيدا مي كنيد و مي توانيد فايل هاي خود را انتقال دهيد.

اگر از كابل خود در حالت شبكه (network mode) استفاده مي كنيد. بايد كارهاي زير را انجام دهيد.

ــ وارد قسمت network connection شويد.آدپترهاي شبكه كه متصل هستند را مي بينيد.

ــ اكنون بر روي آدپتري كه كامپيوتر شما را به اينترنت متصل مي كند راست كليك كنيد.

گزينه properties را انتخاب كنيد. در برگه Advanced براي گزينه Allow other network users to connect through this computers Internet connection. يك علامت تيك قرار دهيد.

ــ بعد از اينكه اين كارها را انجام داديد كامپيوتر خود را restart كنيد. اكنون كامپيوتر ديگر هم مي تواند به اينترنت متصل شود.

شايد استفاده از هاب براي دو كامپيوتر كار مطمئن تري به نظر برسد ولي بايد پول بيشتري هم خرج كنيد به هر حال تصميم با شماست.

منبع:http://www.iritn.com

 

+ نوشته شده در ۱۳۸۹/۰۶/۱۴ ساعت توسط هومن عزیزی  | 

شبکه چيست؟

شبكه‌ مجموعه‌اي‌ از سرويس‌ دهنده‌ها و سرويس‌ گيرنده‌هاي‌ متعددي‌ مي‌باشد كه‌به‌ يكديگر متصل‌ هستند.
 در اين‌ بين‌ سرويس‌ دهنده‌ها (server) نقش‌ سرويس‌ دهنده‌ و خدمات‌ دهي‌ وسرويس‌ گيرنده‌ها (Client) نقش‌ سرويس‌ گيرنده‌ يا همان‌ مشتري‌ را بازي‌ مي‌كنند.

شبكه‌ مجموعه‌اي‌ از سرويس‌ دهنده‌ها و سرويس‌ گيرنده‌هاي‌ متعددي‌ مي‌باشد كه‌به‌ يكديگر متصل‌ هستند. در اين‌ بين‌ سرويس‌ دهنده‌ها (server) نقش‌ سرويس‌ دهنده‌ و خدمات‌ دهي‌ وسرويس‌ گيرنده‌ها (Client) نقش‌ سرويس‌ گيرنده‌ يا همان‌ مشتري‌ را بازي‌ مي‌كنند.

انواع‌ شبكه‌: شبكه‌ها را مي‌توان‌ به‌ دو دسته‌ي‌ «شبكه‌هاي‌ محلي‌» LAN و شبكه‌هاي‌ بزرگ‌تر از آن‌(WAN) تقسيم‌ كرد.

شبكه‌هاي‌ محلي‌: Local Area Network اين‌ نوع‌ شبكه‌ها به‌ شبكه‌هاي(‌ (LAN) معروف‌ هستند. شبكه هاي محلي معمولا ميزبان 2 تا 20كامپيوتر و در غالب Work Group ميباشند. سرعت اين نوع شبكه بسيار زياد است (معمولا 100MB Per Sec) و مي توان حجم داده هاي بالا را در مدت بسيار كم انتقال داد.

شبكه‌هاي‌ گسترده‌: Wide Area Network اين نوع شبكه ها به شبكه هاي WAN معروف هستند. اين شبكه ها بزرگتر از شبكه هاي LAN و اغلب براي امور عمومي از آن استفاده مي شود. ازجمله اين شبكه ها ميتوان شبكه هاي VAN و يا شبكه هاي بزرگتر مانند Internet و.. را نام برد. سرعت انتقال داده ها در اين نوع شبكه ها نسبت به LAN (در ايران) بسيار ناچيز ميباشد. اين سرعت به خاطر استفاده از خطوط 56K است. البته مي توان با استفاده از خطوط DSL يا ISDN و يا بي سيم Wire Less سرعت اين ارتباط را به اندازه 128K ,256 k , 512 kيا بالاتر افزايش داد.

Internet Protocol: IP 

 يك‌ عدد 32 بيتي‌ (bit) است‌ كه‌ پس‌ از اتصال‌ به‌ شبكه‌(... , Internet , LAN) به‌ ما متعلق‌ مي‌گيرد. شكل كلي IP را مي توان به صورت www.xxx.yyy.zzz در نظر گرفت كه با هر بار اتصال به اينترنت به صورت Dial Up اين عدد تغيير مي كند. به عنوان مثال در حال حاضر IP ما 213.155.55.104 است اما در اتصال بعدي ممكن است اين عدد به 213.155.55.20 تغيير كند.

IP چه كاربردي دارد؟ IP به عنوان يك شناسنامه در شبكه است و كاربردهاي بسياري دارد .براي توصيف كامل IP نياز به شرح TCP/IP است كه بعدا به آن اشاره خواهيم كرد. همان طور كه در جامعه شناسنامه وسيله اي براي احراز هويت ماست و بدون آن جزو آن جامعه محسوب نمي شويم ، IP نيز وسيله اي براي شناسايي ما در شبكه است و امكان اتصال به شبكه بدون آن وجود ندارد. به طور مثال هنگامي كه در شبكه مشغول چت (Chat) هستيم ، كامپيوتر شما داراي يك IP مي باشد. و جملاتي را كه شما تايپ مي كنيد به وسيله مسير يابها (Router ) مسير يابي (Routing) شده و به كامپيوتر شخص مقابل ميرسند و متني را هم كه شخص مقابل تايپ ميكند روي IP شما فرستاده مي شود.

خط فرمان در ويندوز چيست؟ خط فرمان يا همان ''Command Prompt'' در ويندوز نوعي شبيه ساز سيستم عامل Dos در ويندوز است كه فايلهاي اجرايي ''exe,com'' در آن اجرا مي شود. خط فرمان ويندوز دستورات بسيار زياد و كاربردي دارد كه به مرور زمان انها را خواهيم آموخت.

دسترسي به خط فرمان در ويندوز: دسترسي به خط فرمان به دو روش ميسر است.

روش اول : روي Start Menu كليك كرده و گزينه Run را انتخاب مي كنيم . سپس در پنجره ظاهر شده اگر ويندوز شما 98/ME باشد عبارت ''Command'' و اگر 2000/2003/XP باشد عبارت ''CMD'' را تايپ مي كنيم هم اكنون محيط Command Prompt در جلوي شما قرار دارد!

روش دوم : با طي كردن مسير Start> Programs>Accessories و كليك كردن برروي Command Prompt اين محيط براي شما باز ميشود.

چگونه IPخود را بدست آوريم : براي بدست آوردن IP خود در سيستم عامل ويندوز كافي است همان طور كه در بالا توضيح داده شد به محيط Command Prompt رفته و عبارت '' IPCONFIG '' را تايپ كنيم. به طور مثال پس از اجراي دستور به نتايج زير مي رسيد :

Windows IP Configuration 0 Ethernet adapter :

 IPAddress. . . . . . . . . : 213.155.55.232

 Subnet Mask . . . . . . . . : 255.255.255.0

 Default Gateway . . . . . . : 213.155.55.232

 فعلا تنها به سطر IP Address كه با رنگ قرمز مشخص شده است توجه كنيد

(Default Gateway و Subnet Mask) بعدا برسي خواهد شد.

 ملاحظه ميكنيد كه IP ما213.155.55.232 است.

آدرسهاي IP به چند دسته تقسيم مي شوند؟

آدرسهاي IP به پنج كلاس A,B,C,D,E تقسيم مي شوند. از بين اين كلاسها تنها كلاسهاي A,B,C كاربرد دارند كه به شرح آنها مي پردازيم .

 كلاس A : تمام IP هايي كه www آنها (در درس قبل شكل كلي IP را به صورت www.xxx.yyy.zzz معرفي كرديم) بين 1 تا 126 است ، جزو كلاس A محسوب مي شوند. به عنوان مثال : 112.10.57.13 يك IP كلاس A است. اين كلاس ويژه پايگاهاي بزرگ اينترنتي است.

كلاس B : تمام IP هايي كه WWW آنها بين 128 تا 191 مي باشد را شامل مي شود. مانند IP ي 172.155.55.73 كه جزو كلاس B است.

 كلاس C : اين كلاس تمام IP هايي كه WWW آنها بين 192 تا 223 است را شامل مي شود: مانند 213.133.52.138 كه جزو كلاس C محصوب مي شود.

تحليل IP : همان طور كه گفته شد IP يك عدد 32 بيتي است. هم اكنون اين گفته را كاملتر شرح داده و مطلب را بازتر مي كنيم/ درك اين قسمت از مطلب نيازمند دانستن مفاهيم Bit و Byte است . اين در حقيقت واحدهاي اندازه گيري حافظه كامپيوتر هستند كه در پايين آنها را شرح مي دهيم : BIT :به كوچكترين واحد اندازه گيري حافظه كامپيوتري مي گويند.

Byte : به مجموع 8 بيت ، يك بايت مي گويند. بنابر اين نتيجه مي گيريم 32 بيت همان 4 بايت در مبناي اعشاري (مبناي 10 ) است و براي اين كه كامپيوتر اعداد را در مبناي 2 در نظر مي گيرد آن را به صورت Binary (مبناي 2 ) مي نويسيم. براي اينكه اين مفاهيم را بهتر متوجه شويد آنها را در جدول برسي مي كنيم.

 IP از چند قسمت تشكيل شده است؟

 IP از دو قسمت Net ID و Host ID تشكيل شده است و مقادير بيت ها در اين دو قسمت در كلاسهاي مختلف IP متفاوت است. Net ID در واقع شناسه شبكه و Host ID شناسه ميزبان در IP است.

 بررسي Net ID در كلاسهاي مختلف:

 Net ID در كلاس A به صورت www.0.0.0 يعني تنها www را شامل مي شود. در كلاس B به صورت : www.xxx.0.0 است يعني www.xxx در واقع Net Id مي باشد. و در كلاس C به صورت : www.xxx.yyy.0 است يعني NetID ..

اين روديگه بايد فهميده باشيد چيه كلاس A : در كلاس A : Net ID هشت بيت است و Host ID آن 24 بيت كه مجموعا 32 بيت مي شود. اين كلاس مي تواند 16.777.14 ميزبان (Host) داشته باشد يعني 16.777.14 IP كه زير مجموعه آن قرار مي گيرند. به عنوان مثال www.44.4.13 كه 44.4.13 يكي از ميزبان ها (Host) مي باشد. كلاس B : در كلاس B : NetID از هشت بيت به شانزده بيت افزايش مي يابد و فضا را براي host ID كمتر مي كند، به همين دليل IP هاي زير مجموعه آن به 56.534 كاهش مي يابد. به عنوان مثال IP : www.xxx.55.137 كه 55.137 يكي از ميزبانهاست . كلاس C : NetID باز هم بزرگتر شده و از 16 بيت در كلاس B به بيست و چهار افزايش مي يابد و Host ID به كوچكترين مقدار خود يعني هشت بيت مي رسد. اين كلاس تنها 242 IP را پشتيباني مي كند. به عنوان مثال www.xxx.yyy.93 كه در آن 93 يكي از ميزبانهاست.

نكات مهم درس :

1- سعي كنيد بيشتر در محيط Command Prompt كار كنيد تا به آن عادت كرده و دست خود را در اجراي دستورات سريع تر كنيد. سرعت در اجراي دستورات هنگام Hack كردن بخصوص Client بسيار مهم است.

2- با كمي دقت حتما متوجه مي شويد كه IP اي كه www آن 127 باشد در هيچ يك از كلاسهاي مطرح شده وجود ندارد. در حقيقت IP ي 127.0.0.1 از قبل براي كامپيوتر خودمان رزرو شده و به آن Local Host مي گويند.

3- هنگامي كه به صورت Dial Up به اينترنت متصل مي شويد معمولا IP كلاس C به شما تعلق مي گيرد.

 4- توصيه و پيشنهاد براي استفاده از Command Line ويندوز 2000 يا XP است.

 

+ نوشته شده در ۱۳۸۷/۰۴/۱۱ ساعت توسط هومن عزیزی  | 

راه اندازی و تنظیم یك شبكه LAN كوچك

 





بابک احترامی
ماهنامه شبکه - دی ۱۳۸۳ شماره 50

اشاره :
اگر در محیط كار یا منزل خود با بیشتر از یك كامپیوتر سر و كار دارید، احتمالاً به فكر افتاده‌اید كه آنها را به یكدیگر متصل كرده و یك شبكه كوچك كامپیوتری راه بیندازید. با اتصال كامپیوترها به همدیگر می‌توانید چاپگرتان را بین همه آنها به اشتراك بگذارید، از طریق یكی از كامپیوترها كه به اینترنت وصل است بقیه را نیز به اینترنت متصل كنید، از هر یك از كامپیوترها به فایل‌های خود، از جمله عكس‌ها، آهنگ‌ها و اسنادتان، دسترسی پیدا كنید، به بازی‌هایی بپردازید كه به چند بازیكن با چند كامپیوتر احتیاج دارند، و بالاخره این كه خروجی وسایلی چون DVD player یا وب‌كم را به سایر كامپیوترها ارسال كنید. در این مقاله، ضمن معرفی روش‌های مختلف اتصال كامپیوترها به یكدیگر، انجام تنظیمات دستی را برای بهره بردن از حداقلِ مزایای یك شبكه كامپیوتری به شما نشان می‌دهیم. ذكر این نكته هم لا‌زم است كه قسمت اصلی مقاله به نصب نرم‌افزاراختصاص دارد اما در انتهای مطلب درخصوص ساختار شبكه و مسائل فیزیكیآن هم توضیحاتی داده‌ایم.



 



روش‌های اتصال
برای اتصال كامپیوترهایی كه در فاصله‌ای نه‌چندان دور از یكدیگر قرار دارند (مثلاً در یك اتاق، سالن، یا نهایتاً طبقات مختلف از یك ساختمان مستقر هستند)، راه‌های مختلفی وجود دارد كه عبارتند از:

● سیم‌كشی دیتا به صورت توكار در حین ساخت ساختمان كه امروزه بسیار متداول است. در این روش، همان گونه كه برای برق ساختمان از قبل نقشه می‌كشند و مثلاً جای كلیدها و پریزها را مشخص می‌كنند، برای شبكه كامپیوتری هم نقشه‌كشی و سیم‌كشی می‌كنند.
‌●‌ قراردادن سیم‌ها در كف اتاق و اتصال كامپیوترهایی كه در یك اتاق قرار دارند.
‌●‌ استفاده از فناوری بی‌سیم
● استفاده از سیم‌كشی برق داخل ساختمان
‌●‌ استفاده از سیم‌كشی تلفن داخل ساختمان

هر یك از این روش‌ها مزایا و معایب خاص خود را دارند، اما برای به اشتراك گذاشتن چاپگر، فایل‌ها و اینترنت، باید كامپیوترها را به نحو صحیح و مناسبی تنظیم و آماده كنید و فرق نمی‌كند كدام روش را انتخاب كرده باشید. به همین دلیل، كار را از همین نقطه آغاز می‌كنیم. از آنجا كه ویندوزهای اكس‌پی و 98 پراستفاده‌ترین سیستم عامل‌ها در منازل و دفاتر كوچك هستند، نحوه اشتراك‌گذاری منابع در این دو ویندوز را مورد بحث قرار می‌دهیم، هر چند در مورد سایر ویندوزها مفاهیم تغییر نمی‌كنند.

گام‌های اولیه
برای راه‌اندازی شبكه در منزل خود، این سه كار را باید انجام دهید:

1- انتخاب فناوری مناسب شبكه كه مورد نظر ما در این مقاله ایترنت استاندارد است.
2- خرید و نصب سخت‌افزار مناسب این كار، كه اصلی‌ترین آنها كارت شبكه برای هر یك از كامپیوترها و یك هاب-
سوییچ است.
3- تنظیم و آماده‌سازی سیستم‌ها به نحوی كه بتوانند همدیگر را ببینند و با یكدیگر صحبت كنند.
از این سه مرحله، قدم سوم از همه مهمتر است. ویندوز اكس‌پی قسمتی به نام Network Setup Wizard دارد كه تنظیمات شبكه را برای شما انجام می‌دهد. به غیر از این متخصصان هستند كه در ازای دریافت دستمزد، شبكه شما را در محل راه‌می‌اندازند. نام‌گذاری كامپیوترها، به اشتراك گذاشتن چاپگرها، فایل‌ها و اتصالات اینترنتی، اساسی‌ترین كارهایی هستند كه این افراد برای شما انجام می‌دهند.




















شکل 1
(برای مشاهده تصاویر در ابعاد بزرگتر روی آنها کلیک کنید)


شکل 2


شکل 3

 

شکل 4 

اما اگر با مشكلی مواجه بشوید یا تنظیمات كامپیوترتان به هم بخورد، باید بتوانید خودتان شبكه را تنظیم كنید. كلاً بد نیست مفاهیم و اصول راه‌اندازی یك شبكه كامپیوتری را بدانید تا به هنگام ضرورت خودتان دست به كار شوید. به طور كلی، كارهایی كه باید انجام دهید تا یك شبكه <مرده> (یعنی شبكه‌ای كه اتصالات آن انجام شده و فقط منتظر تنظیمات نرم‌افزاری است) را <زنده> كنید و به بهره‌برداری از آن بپردازید، از این قرار است:

‌●‌ نام‌گذاری كامپیوتر
● دادن آدرسIP 
● به اشتراك گذاشتن فایل‌ها
● به اشتراك گذاشتن چاپگر
● انجام تنظیمات امنیتی
● به اشتراك گذاشتن اتصال اینترنت


نام‌گذاری كامپیوتر
بعد از نصب سخت‌افزارهای مورد نیاز برای راه‌اندازی شبكه، نوبت به تنظیمات نرم‌افزاری آن می‌رسد. در اولین قدم، باید برای تك‌تك كامپیوترهای موجود در شبكه خود اسمی منحصر به فرد و غیرتكراری تعیین كنید. علاوه بر اسم كامپیوتر، اسم <گروه كاری> یا workgroup هم مهم است. تمام كامپیوترهای یك شبكه كوچك باید عضو یك گروه كاری باشند.


ویندوز اكس‌پی
برای نام‌گذاری كامپیوتر در ویندوز اكس‌پی، این مراحل را دنبال كنید:

1- پنجره Control Panel را باز كنید.
2- اگر حالت نمایش آیكون‌ها به صورت كلاسیك نیست، روی لینك Classic View كلیك كنید. در این حالت، برنامه
System را اجرا كنید.
3- در كادر محاوره ظاهر شده، صفحه Computer Name را انتخاب كنید. (شكل 1).
4- همان طور كه ملاحظه می‌كنید، كامپیوتر یك اسم كامل دارد و یك گروه كاری. روی دكمه Change كلیك كنید تا كادر محاوره بعدی ظاهر شود (شكل 2).
5- در كادر اول، اسمی را تایپ كنید كه می‌خواهید به كامپیوتر اختصاص بدهید. این اسم هر چیزی می‌تواند باشد، فقط نباید تكراری شود. مثلاً اسم كامپیوتر اول را  PC1 بگذارید.
6- در كادر دوم، اسمی را كه می‌خواهید به گروه كاری خود اختصاص دهید وارد كنید. مثلاً My Office یا My Home  یا هر چیز دیگر. حتی خود Workgroup هم بد نیست.
7- در پایان OK و دوباره OK را بزنید. اگر ویندوز خواست ری‌استارت كند، قبول كنید.


ویندوز 98
برای نام‌گذاری كامپیوتر در ویندوز 98، این مراحل را دنبال كنید:

1- با كلیكِ راست روی آیكون Network Neighborhood روی دسكتاپ، گزینه Properties را انتخاب كنید.
2- در كادر محاوره ظاهر شده، به صفحه Identification بروید (شكل 3).
3- در كادر اول، اسم كامپیوتر و در كادر دوم اسم گروه كاری مورد نظر را وارد كنید.

بعد از تنظیم نام برای تك‌تك كامپیوترها و گذاشتن یك اسم برای گروه كاری تمام آنها، كامپیوترها را دارای هویت كرده و در یك گروه جای داده‌اید. حالا نوبت به دادن آدرس IP می‌رسد.


آدرسIP 
آدرسIP، نشانی هر كامپیوتر در شبكه است. كامپیوترها از طریق این نشانی است كه یكدیگر را در شبكه پیدا می‌كنند. در هر شبكه، آدرسIP هر كامپیوتر باید منحصر به فرد و غیر تكراری باشد. درباره IP و آدرس‌دهی از این طریق، زیاد می‌توان صحبت كرد، اما از آنجا كه در این مقاله قصد پرداختن به تئوری‌ها را نداریم، بلافاصله دست به كار می‌شویم. فقط ذكر این نكته را لازم می‌دانیم كه آدرس IP در واقع یك شماره چهار قسمتی است. هر قسمت، عددی  از صفر تا 255 است كه با علامت نقطه از قسمت بعدی جدا می‌شود. مثلاً 192.168.0.1 یك آدرس IP است. مفهوم دیگر subnet mask است، كه توضیح آن هم از حوصله این مقاله خارج است. فقط این را قبول كنید كه در یك شبكه كوچك، subnet mask را به صورت 255.255.255.0 تعیین می‌كنیم. در یك شبكه كوچك، برای تمام كامپیوترها سه قسمت اولِ آدرسIP را یكسان می‌گیریم و فقط قسمت چهارم را برای هر كامپیوتر عدد متفاوتی در نظر می‌گیریم. مثلاً در كامپیوتر اول آدرس 192.168.0.1 در كامپیوتر دوم آدرس 192.168.0.2 و به همین ترتیب در بقیه كامپیوترها قسمت چهارم آدرسIP را عدد متفاوتی می‌دهیم.

برای دادن آدرسIP به كامپیوترها، ویندوز اكس‌پی و 98 فرق زیادی با هم ندارند. ما مراحل را برای ویندوز اكس‌پی ذكر می‌كنیم، اما ویندوز 98 هم كمابیش به همین صورت است، منتها در ویندوز 98 برای رسیدن به كادر محاوره مربوطه، باید روی آیكون Network Neighborhood كلیك راست كنید و گزینه Properties را بزنید. اكنون:
 
1- از پنجره Control Panel به قسمت Network Connections  بروید.
2- آیكون Local Area Connection را پیدا و روی آن دوبار كلیك كنید.
3- در كادر محاوره ظاهر شده، گزینه (Internet Protocol TCP/IP) را انتخاب و دكمه Properties را كلیك كنید.
4- در كادر محاوره بعدی (شكل 4)، ابتدا گزینه Use the following IP address را انتخاب كنید و سپس دو قسمت IP address و subnet mask را پر كنید. در قسمت اول یك آدرسIP وارد كنید، مثلاً 192.168.0.1 در قسمت دوم هم 
255.255.255.0 را وارد كنید.
5- دكمه OK و دوباره OK را بزنید.

بعد از این كه به همین ترتیب به بقیه كامپیوترها هم آدرسIP دادید، نوبت به share كردن فایل‌ها و فولدرها می‌رسد. شبكه‌ای كه نتواند فایل‌هایش را با دیگران سهیم كند، زیاد به درد نمی‌خورد. مثلاً می‌توانید مجموعه فایل‌های MP3 و موسیقی خود را در یكی از كامپیوترها بگذارید و با share كردن آنها، به بقیه كامپیوترها هم اجازه دسترسی بدهید.


به اشتراك گذاشتن فایل‌ها
یكی از كاربردهای اصلی شبكه، به اشتراك گذاشتن فایل‌ها میان كامپیوترها است. این كار در ویندوز، به ویژه ویندوز اكس‌پی، بسیار آسان است.


ویندوز اكس‌پی















شکل 5


شکل 6


شکل 7

پنجره My Computer یا Windows Explorer را باز و فولدری را پیدا كنید كه می‌خواهید فایل‌های آن را با دیگران به اشتراك بگذارید. سپس با كلیكِ راست روی آن فولدر، گزینه Sharing and Security را انتخاب كنید. در كادر محاوره ظاهر شده، به صفحه Sharing بروید (شكل 5). حالا گزینه Share this folder را انتخاب كنید و اسمی را برای فولدر تایپ كنید كه می‌خواهید در شبكه به آن اسم شناخته شود.

وقتی فولدری را در شبكه به اشتراك می‌گذارید، این اختیار را دارید كه نوع دسترسی به آن (و فایل‌های موجود در آن) را تعیین كنید. این دسترسی می‌تواند به صورت فقط خواندنی (read-only) باشد، یا دسترسی كامل.
(full control) وقتی دسترسی به صورت فقط خواندنی باشد، كاربر اجازه ندارد فولدر را حذف یا چیزی داخل آن كپی كند، اما می‌تواند محتوای فولدر را مشاهده و در صورت نیاز آن را در كامپیوتر خود كپی كند. حتی می‌تواند ازهمان جا به اجرا یا (مثلاً در مورد موسیقی) به پخش فایل‌ها بپردازد. در این رابطه در قسمت تنظیم امنیت بیشتر صحبت خواهیم كرد.

برای دسترسی به فولدری كه به اشتراك گذاشته شده است، ازMy Computer، لینك My Network Places را كلیك كنید. اگر كسی در كامپیوتر خود فولدری را به اشتراك گذاشته باشد، اسم آنها در پنجره شما ظاهر خواهد شد. از این جا به بعد، مثل این است كه آن فایل‌ها و فولدرها در كامپیوترخود شما هستند. با كلیك مضاعف روی اسم یك فولدر، می‌توانید محتوای آن را مشاهده كنید. اگر بخواهید می‌توانید فایل یا فولدر را به كامپیوتر خودتان منتقل كنید. و اگر اجازه داشته باشید، می‌توانید فایلی را حذف یا rename كنید.


ویندوز 98
برای استفاده از امكانات sharing در ویندوز 98، ابتدا باید بررسی كنید ببینید این قابلیت در سیستم فعال شده است یا نه. برای این منظور، روی آیكون Network Neighborhood كلیك راست كرده و گزینه Properties را برگزینید. در كادر محاوره ظاهر شده، گزینه Clients for Microsoft Networks باید دیده شود. (شكل 6) وقتی یك كامپیوتر،<مشتری> یا client یك شبكه است، یعنی می‌تواند با سایر كامپیوترهای مشتری آن شبكه به مبادله اطلاعات و share كردن فایل بپردازد. در ویندوز 98 یا Me، هنگامی كه كارت شبكه را نصب كرده و تنظیمات اولیه را انجام می‌دهید، نرم‌افزارClients for Microsoft Software در فرآیند نصب به سیستم اضافه می‌شود، ولی اگر چنین نشده بود خودتان می‌توانید این كار را انجام دهید:

1- روی دكمه Add در كادر محاوره Network Properties (شكل 6) كلیك كنید.
2- از فهرستی كه ظاهر می‌شود گزینه Client را انتخاب كنید.
3- با كلیك روی Add، فهرستی از شركت‌ها و فروشنده‌ها در سمت چپ ظاهر می‌شود. شما Microsoft را انتخاب كنید. با این كار فهرستی از محصولات نرم‌افزاری مایكروسافت در سمت راست ظاهر می‌شود.
4- از این فهرست، Clients for Microsoft Networks را انتخاب و OK كنید. ویندوز شروع به نصب این نرم‌افزار و فایل‌های مربوطه می‌كند و ممكن است سی‌دی ویندوز 98 را از شما بخواهد.

بعد از نصب نرم‌افزار، باید دوباره به كادر محاوره Network (شكل 6) برگردید، و قابلیت file sharing را فعال كنید. برای این منظور، روی دكمه File and Print Sharing كلیك كنید. صفحه كوچكی با دو گزینه باز می‌شود، یكی برای فایل و دیگری برای چاپگر. هردو گزینه را علامت بزنید و OK كنید. حالا به صفحه Access Control رفته و گزینه Sharelevel Access Control را انتخاب كنید. در پایان OK بزنید. احتمالاً ویندوز از شما می‌خواهد كه سیستم را ری‌استارت كنید.
حالا می‌توانید فولدرهای مورد نظر خود را به اشتراك بگذارید. نحوه انجام این كار، با ویندوز اكس‌پی زیاد فرقی ندارد یعنی روی فولدر مورد نظر كلیكِ راست كرده و گزینه Sharing را برمی‌گزینید. كادر محاوره ظاهر شده (شكل 7) همه چیز را به روشنی نشان می‌دهد.


تنظیمات امنیتی
برای تعیین نوع دسترسی كاربران به یك فولدر share شده، ویندوز اكس‌پی با 98 كمی فرق دارد. منظور از تنظیمات امنیتی تعیین سطح دسترسی است كه یك كاربر از راه دور می‌تواند روی یك فایل یا فولدر share شده داشته باشد. این كار در دو حالت اصلی <خواندن> و <نوشتن> می‌تواند باشد. وقتی می‌گوییم خواندن، یعنی كاربر می‌تواند محتوای فولدر را ببیند، فایل‌های آن را باز، اجرا، پخش یا مشاهده كند، و در صورت نیاز آنها را به كامپیوتر خود كپی كند. اما نوشتن، یعنی این كه كاربر می‌تواند فایل‌های خود را داخل آن فولدر كپی كند، در صورت لزوم فایل یا تمام فولدر را حذف كند، یا اسم فایل‌ها یا فولدر را تغییر دهد.

این كارها در ویندوز اكس‌پی به صورت كاملاً تفكیك شده و جزء به جزء قابل تنظیم هستند. مثلاً اجازه <دیدن محتوای فولدر> از اجازه <اجرای فایل‌های فولدر> كاملاً تفكیك شده‌اند، در حالی كه عملاً هر دو این كارها جزو <خواندن> محسوب می‌شوند. این در حالی است كه ویندوز 98 صرفاً همین دو اجازه خواندن و نوشتن را تعیین می‌كند. اگر دوباره به شكل7 نگاه كنید، می‌بینید كه سه گزینه ReadOnly ،Full و Depends on Password در قسمت Access Type ارائه شده‌اند. گزینه اول، یعنی كاربر فقط می‌تواند از فولدر share شده استفاده كند. گزینه دوم، یعنی كاربر می‌تواند هر كاری با آن فولدر انجام دهد (حتی حذفش كند). و گزینه سوم می‌گوید بسته به رمز عبوری كه كاربر وارد می‌كند، مجوز او فرق می‌كند.
با انتخاب این گزینه، قسمت پایینی صفحه هم فعال می‌شود.

در ویندوز اكس‌پی كار دقیق‌تر است. اگر در كادر محاوره‌ای مربوط به share كردن فولدر(شكل 5) روی دكمه Permissions كلیك كنید، كادر محاوره دیگری ظاهر می‌شود. (شكل 8) در این حالت، گزینه‌هایFull Control ، Change و Read را می‌بینید كه هر كدام می‌توانند پذیرفته (allow) یا رد (deny) بشوند. به طور پیش‌فرض، فقط گزینه Read پذیرفته است، كه یعنی كاربران فقط اجازه دیدن و استفاده از فایل‌ها را دارند، نه چیز دیگر.

اگر دقت كرده باشید، در كادر محاوره Permissions (شكل 8) فهرستی از كاربران ارائه شده است. در این شكل شما Everyone را می‌بینید كه دسترسی وی Read تعیین شده است. یعنی هر كس كه این فولدر share شده را بخواهد، فقط می‌تواند آن را ببیند و استفاده كند. ولی شاید بخواهید برای كاربران مختلف دسترسی‌های متفاوت تعریف كنید. مثلاً كاربرAdministrator می‌تواند دسترسی كامل داشته باشد. برای این منظور، با كلیك روی دكمه Add فهرستی از كاربران تعریف شده در سیستم را خواهید دید. كاربر یا گروه كاربری مورد نظر خود را انتخاب و OK  كنید. حالا می‌توانید برای این كاربر، دسترسی متفاوتی تعریف كنید.


به اشتراك گذاشتن چاپگر
Share كردن چاپگر در ویندوز اكس‌پی بسیار آسان است:

1- از منوی استارت، گزینه Printers and Faxes را كلیك كنید.
2- با كلیك راست روی آیكون چاپگری كه قصد share كردن آن را دارید، گزینه Properties را برگزینید.
3- در كادر محاوره ظاهر شده، به صفحه Sharing رفته و گزینه Share this printer را علامت بزنید.
4- بعد از دادن یك اسم مناسب برای چاپگر خود، دكمه OK را كلیك كنید.

حالا اگر بخواهید از كامپیوتر خود به چاپگری دسترسی پیدا كنید كه در شبكه share شده است، باید به پنجره Printers and Faxes بروید و از ستون سمت چپ، Add a new printer را انتخاب كنید. ویزاردی شروع به كار می‌كند كه در یك مرحله از آن سؤال می‌شود كه آیا چاپگر به كامپیوتر خودتان متصل است یا جزء چاپگرهای شبكه (شكل 9). شما باید گزینه مربوط به چاپگر شبكه را انتخاب و سپس Next را بزنید.  بعد در شبكه جستجو كنید و چاپگر مورد نظر را پیدا كنید. پس از نصب چاپگر، می‌توانید به چاپ اسناد خود بپردازید. درست مثل این كه چاپگر به كامپیوتر خودتان متصل است.

در ویندوز 98 هم، نحوه به اشتراك گذاشتن چاپگر و همچنین نصب چاپگر شبكه در سیستم محلی به همین صورت است.


به اشتراك گذاشتن اتصال اینترنت
مایكروسافت با آگاهی از رواج شبكه‌ها كامپیوتری در خانه‌ها، اولین بار Internet Connection Sharing یا ICS را در ویندوز 98 به راه انداخت. این قابلیت با ویژگی‌های بهتر، بعدها در ویندوز اكس‌پی هم گنجانده شد.

با استفاده از ICS این امكان برای شما فراهم می‌شود كه وقتی یكی از كامپیوترها به اینترنت متصل است (از طریق مودم یا DSL یا ISDN و غیره)، بقیه كامپیوترهای شبكه را از طریق این كامپیوتر به اینترنت متصل كنید. به عبارت دیگر در اینجا اتصال اینترنتی خود را با دیگران شریك می‌شوید (یا share می‌كنید). این ایده گرچه به لحاظ تئوری چیز ساده‌ای است، اما در اولین نسخه‌های ICS اشكالاتی وجود داشت كه این كار را دشوار می‌كرد. بعدها با  اصلاح این اشكالات در ویندوز اكس‌پی، كار بسیار آسان شد.


ویندوز اكس‌پی
1- پنجره Control Panel را باز و روی آیكون Network Connections دو بار كلیك كنید.
2- با كلیكِ راست روی آیكون Local Area Connection یا High Speed Networking، گزینه Properties را انتخاب كنید.
3- در كادر محاوره ظاهر شده، به صفحه Advanced بروید (شكل 10).
4- گزینه Allow other network users to connect را علامت زده و OK كنید.
توجه داشته باشید كه این كارها را روی كامپیوتری انجام می‌دهید كه مستقیماً به اینترنت متصل است.


ویندوز 98
سرویس ICS در ویندوز 98 به خودی خود نصب نمی‌شود. بنابراین قبل از تنظیم كردن، باید آن را نصب كنید:

1- از پنجره Control Panel روی آیكون Add/Remove Programs دو بار كلیك كنید.
2- به قسمت Windows Setup رفته و گزینه Internet Tools را باز كنید.
3- گزینه Internet Connection Sharing را علامت زده و OK كنید.
4- بعد از نصب ICS، برنامه ویزارد آن بالا می‌آید. پیغام‌ها را مطالعه كنید و چندبار Next بزنید. اگر قبلاً در كامپیوتر خود تنظیمات مربوط به اتصال اینترنتی را برقرار نكرده باشید، ویزارد دیگری ظاهر می‌شود كه این تنظیمات را انجام می‌دهد (این دو ویزارد را با هم اشتباه نگیرید). وقتی كارویزارد اینترنتی تمام شد، دوباره به ویزارد ICS برمی‌گردید.
5- ویزارد ICS از شما می‌خواهد كه یك فلاپی دیسك داخل درایو بگذارید. این فلاپی برای تنظیم بقیه كامپیوترهای ویندوز 98 برای ایجاد اتصال اینترنتی لازم خواهد شد.


ساختار شبكه
تا اینجا مطالبی را كه گفتیم مربوط به زمان بعد از انجام اتصالات فیزیكی یا به اصطلاح كابل‌كشی شبكه است. حالا ببینیم خود این كابل‌كشی به چه صورت می‌تواند انجام شود. همان طور كه گفتیم، راه‌های مختلفی برای وصل كردن كامپیوترها به یكدیگر وجود دارد كه آسان‌ترین و در دسترس‌ترین آن‌ها اترنت است. لوازم و تجهیزات مورد نیاز برای ساخت یك شبكه اینترنتی می‌تواند به سادگی فقط اتصال دو كارت شبكه یا به پیچیدگی ارتباط چند روتر و سوییچ باشد. و در واقع همین انعطاف‌پذیری این سیستم است كه باعث شده شركت‌های بزرگ و كوچك به سمت  استفاده از آن بروند. از مزایای سیستم شبكه‌بندی اینترنت می‌توان به این موارد اشاره كرد:

 - سریع‌ترین تكنولوژی شبكه‌بندی خانگی است (100Mbps) 
-  اگر كامپیوترها فاصله زیادی از یكدیگر نداشته باشند، هزینه آن بسیار پایین است.
-  قابل اطمینان است.
-  نگهداری آن آسان است.
-  تعداد دستگاه‌هایی كه می‌توان به شبكه متصل نمود تقریباً نامحدود است.
-  به لحاظ پشتیبانی و اطلاعات فنی بسیار فراگیر است.
-  برخی از نقاط منفی این تكنولوژی عبارتند از:

-  برای وصل كردن بیشتر از دو كامپیوتر به یكدیگر، به تجهیزات اضافی نیاز است.
 - در صورت نیاز به كابل‌كشی اضافی و نصب پریز، ممكن است هزینه‌ها بالا برود.
-  راه‌اندازی و تنظیمات اولیه آن می‌تواند دشوار باشد.
-  اصطلاحات فنی و تعداد انتخاب‌ها می‌تواند گمراه‌كننده باشد.


تجهیزات مورد نیاز
اترنت با دو سرعت 10Mbps و 100Mbps موجود است و بیشتر كارت‌های شبكه می‌توانند با هر دو سرعت كار كنند، اما امروزه دلیلی ندارد از كارت‌های 10Mbps استفاده كنید. و در بسیاری از مواقع تقریباً پیدا كردن كارت‌های 10 Mbps غیرممكن است. برای وصل كردن كارت‌های شبكه نیز دو نوع كابل وجود دارد كه عبارتند از كابل هم‌محور (coax) و كابل زوجی به هم تابیده (UTP) كه اولی تقریباً منسوخ شده و امروزه از UTP در انواع Cat5e ،Cat5 و Cat6 استفاده می‌شود. كابل UTP كابلی است متشكل از 8 سیم باریك‌ شبیه به سیم تلفن است. به دو سر این سیم كانكتور یا jack می‌زنند كه به RJ54 موسوم است. یك سر این سیم به كارت شبكه كامپیوتر و سر دیگر آن به دستگاهی وصل می‌شود به نام سوییچ (شكل 11).

تمام كامپیوترهای موجود در یك شبكه، از طریق كابل‌هایUTP به سوییچ متصل هستند و سوییچ جای تك‌تك كامپیوترها را می‌داند. بنابراین وقتی كامپیوتری اطلاعاتی را برای كامپیوتر دیگر ارسال می‌كند، این ارسال در واقع به واسطه سوییچ تبادل می‌شود. یعنی سوییچ اطلاعات را از كامپیوتر مبدا می‌گیرد و به كامپیوتر مقصد تحویل می‌دهد. سوئیچ‌ها اندازه‌های مختلفی دارند و این اندازه از روی تعداد پورت‌شان (یعنی تعداد كامپیوتری كه می‌توان به آنها وصل كرد) مشخص می‌شود. سوئیچ‌های 4 پورتی، 8 پورتی، 16 پورتی، 24 پورتی و بالاتر در بازار موجود می‌باشند. برای یك شبكه كوچك خانگی، معمولاً یك سوییچ 8 پورتی یا احتمالاً 16 پورتی كافی است.

اگر دوست ندارید سیم‌های شبكه كف اتاق را بپوشانند، می‌توانید سیم‌ها را از كانال‌هایی عبور دهید موسوم به duct كه روی دیوار نصب می‌شوند. سیم‌ها داخل داكت قرار می‌گیرند و در محل استقرار كامپیوتر، از داكت بیرون می‌آیند و به كارت شبكه كامپیوتر متصل می‌شوند. اگر بخواهید كار را از این هم تمیزتر انجام دهید، می‌توانید روی دیوار، پریز‌های مخصوص شبكه (موسوم به keystone) را نصب كنید و با كابل‌های آماده (موسوم به patch cord) كارت شبكه را به پریز متصل نمایید. بد نیست بدانید كه برای وصل كردن فقط دو كامپیوتر به یكدیگر نیازی به سوییچ نیست و كافی است از طریق یك كابلUTP مخصوص موسوم به crossover مستقیماً كارت شبكه دو كامپیوتر را به هم وصل كنید.


نتیجه‌گیری
در این مقاله نحوه اتصال دو یا چند كامپیوتر و چاپگر به یكدیگر و تشكیل یك شبكه محلی را فرا گرفتید. تأكید اصلی مقاله بر انجام تنظیمات نرم‌افزاری ویندوز بود. اگر هنوز با مبانی شبكه آشنایی ندارید یا بعضی مفاهیم برایتان ناآشنا هستند می‌توانید به مقالات مقدماتی همین ویژه‌نامه مراجعه نمایید.

با سپاس از ictna.ir

+ نوشته شده در ۱۳۸۷/۰۳/۱۲ ساعت توسط هومن عزیزی  | 

مدیریت یك LAN كوچك

 




ترجمه: زینب مقدم
ماهنامه شبکه - آذر ۱۳۸۳ شماره 49

اشاره :
اگر بخواهید مدیریت یك شركت كوچك را برعهده بگیرید، مجبور به استفاده از اكتیودایركتوری یا ویندوز 2000 نیستید و در عوض می‌توانید از ویندوز XP حرفه‌ای به عنوان سیستم‌عامل سرور خود استفاده كنید كه علاوه بر كم خرج بودن، مدیریت آن هم نسبت به ویندوز 2000 ساده‌تر است.





اگر با یك شبكه بزرگ كه برپایه اكتیودایركتوری ویندوز 2000 پیاده شده است، كار كرده باشید حتماً متوجه پیچیدگی مدیریت كاربران و منابع  شده‌اید. حال اگر بخواهید مدیریت یك شركت كوچك را برعهده بگیرید، مجبور به استفاده از  اكتیودایركتوری  یا ویندوز 2000 نیستید و در عوض می‌توانید از ویندوز XP حرفه‌ای به عنوان سیستم‌عامل سرور خود استفاده كنید كه علاوه بر كم خرج بودن، مدیریت آن هم نسبت به ویندوز 2000 ساده‌تر است. با مدیریت كاربران توسط ویندوزXP نیز همانند یك شبكه بزرگ می‌توانید امنیت دستیابی به فایل‌ها و منابع روی شبكه را تأمین كنید. شما می‌توانید نحوه دستیابی كاربران به منابع مختلف را مدیریت كنید و به هر كاربر شناسه كاربری خاص خود را بدهید. دقت كنید كه برای این كار فقط  استفاده از ویندوز XP حرفه‌ای امكان‌پذیر است و نمی‌توان از ویندوز XP خانگی برای مدیریت شبكه استفاده نمود.


User Account
اولین مورد لازم برای هر كاربری كه می‌خواهد به منابع شبكه دسترسی داشته باشد، داشتن یك شناسه منحصر به فرد است. برای ایجاد این شناسه با نام Administrator (همان مدیر شبكه) وارد ویندوزXP  شوید و با رفتن به پنجره Control Panel تنظیمات مربوطه به كاربران اعم از اضافه، حذف و مدیریت كاربرها را به انجام دهید. برای ایجاد شناسه‌های كاربری گزینه User Account را انتخاب كنید. با انتخاب این گزینه چندین پنجره پی‌درپی جهت تنظیم شناسه‌های ورودی كاربران ظاهر می‌شود. شما می‌توانید شناسه‌ای كه قبلاً وجود داشت را تغییر دهید، یك شناسه جدید به وجود آورید و حتی وضعیت فعال و غیرفعال بودن كاربران را مشخص نمایید.

اگر بخواهید تنظیمات یك شناسه موجود را تغییر دهید، روی نام مربوطه‌اش كلیك كنید، در نتیجه گزینه‌های لازم برای تغییرات ظاهر می‌شود. اضافه نمودن یك شناسه هم كار ساده‌ای است. فقط كافی است روی گزینه New Account كلیك كنید و با طی چندین مرحله شناسه موردنظر را ایجاد كنید. محدوده عمل هر كاربر در شبكه امری نسبتاً مهم به حساب می‌آید. مدیر شبكه (Administrartor) در یك شبكه كوچك یا بزرگ، احاطه كامل بر تمام تنظیمات كاربران دارد، در حالی كه بقیه كاربران تنها به منابعی دسترسی خواهند داشت كه مجوز دستیابی به آن‌ها را از مدیر شبكه دریافت كرده باشند.

شما شاید برای بیشتر كاربران شبكه، شناسه‌های كاربری محدود شده‌ای در نظر بگیرید یا به عبارتی دامنه فعالیت كاربران را محدود نمایید. هر چند كه توزیع عملیات دستیابی به منابع بین چندین كاربر باعث می‌شود مدیریت آن‌ها ساده گردد. هنگامی كه نوع مسوولیت كاربر را مشخص نمودید، آن‌گاه می‌توانید برای هر كدام از آن‌ها توضیحی در نظر بگیرید كه نشان‌دهنده نوع فعالیتشان باشد. مثلاً ممكن است یكی نصب برنامه‌ها را انجام دهد و دیگری اجازه ایجاد بعضی تغییرات در سیستم را داشته باشد.

دقت كنید كه بعضی از برنامه‌ها بدون اجازه مدیر شبكه توسط كاربران نصب نمی‌شوند. نصب یك نرم‌افزار در ویندوزXP احتیاج به شناسه مدیر شبكه دارد، هر چند كه این ویژگی باعث نمی‌شود كه كاربران به برنامه‌های نصب شده دسترسی نداشته باشند. بعد از این‌كه نوع فعالیت كاربر را مشخص كردید، گزینه Creat Account را كلیك كنید.
مشخصه‌های دیگری كه می‌توانید به شناسه‌ها اضافه كنید الصاق نمودن عكس و دادن كلمه رمز عبور به هر كدام است. ویندوز XP این قابلیت را دارد كه برای هر كاربر رمز عبور منحصر به فردی در نظر بگیرد. طی ایجاد كلمه رمز گزینه‌ای به نام "password hint" وجود دارد كه شامل كلمه‌ای جهت یادآوری كلمه رمز، در صورت فراموش نمودن آن است. البته این را در نظر داشته باشید كه چنین چیزی در حقیقت مزیتی دربرندارد چون عبارت موجود در "password hint" برای تمام كاربران قابل دیدن است، چرا كه در ویندوز XP همه شناسه‌ها در صفحه اولیه ویندوز به صورت پیش‌فرض وجود دارند.
شما به عنوان یك مدیر شبكه می‌توانید برای مدیریت چندین كاربر كه دستیابی یكسان به منابع دارند از گروه‌ها استفاده كنید. گروه‌هایی كه در ویندوز XP وجود دارند عبارتند از Administrator Group كه شامل هر شناسه‌ای است كه توسط مدیر شبكه به وجود آمده است و گروه Every one كه شامل همه شناسه‌های موجود در شبكه است. استفاده از گروه‌ها سبب می‌شود در زمان مدیریت كاربران صرفه‌جویی شود.

شما همچنین می‌توانید شناسه‌های كاربری را در طی نصب ویندوز XP، ایجاد كنید هر چند كه چنین شناسه‌ای قابلیت‌هایی اعم از تغییر تنظیمات شناسه‌ها یا ایجاد رمز عبور را دارا نمی‌باشد و می‌بایست بعد از نصب ویندوز با مراجعه به Control Panel تنظیمات لازم را ایجاد نمود. در نظر داشته باشید كه یك شناسه كاربری بدون رمز عبور هیچ تضمین امنیتی را ندارد چرا كه هر كسی می‌تواند با آن وارد شبكه شود.


Sharing folders
به اشتراك گذاشتن فایل‌ها و منابع روی شبكه به این معنی است كه تمام كاربران بتوانند از آن استفاده كنند. زمانی كه شناسه‌های كاربران را ایجاد كردید، می‌توانید محدودیت‌هایی را برای دستیابی كاربران به منابع ایجاد كنید. معمولاً محدودیت‌هایی ایجاد شده روی فایل‌ها و فولدرهاست. شما می‌توانید مشخص كنید كه كدام فایل‌ها در دسترس باشند و محدوده دستیابی هر كدام را مشخص كنید. نكته قابل توجه در دادن مجوزهای دستیابی این است كه درایو موردنظر در ویندوز XP  باید به صورت NTFS فرمت شده باشد چرا كه در سیستم‌فایلی Fat تنها می‌توان به فایل‌های به اشتراك گذاشته شده دسترسی پیدا كرد اما محتویات فایل‌ها و فولدرهایشان قابل دیدن نیست. با استفاده از فرمت NTFS می‌توانید اجازه دستیابی به فایل‌ها و فولدرها را برای كاربران مختلف محدود كنید.

برای به اشتراك گذاشتن یك درایو یا فایل، windows explorer یا My Computer را باز كرده و روی فایل یا فولدر مربوطه كلیك راست كنید. گزینه properties را انتخاب نموده و سپس قسمت sharing را كلیك كنید. New share را انتخاب كنید و نام مربوطه، توضیحات لازم و حداكثر افرادی كه حق دستیابی به آن دارند را مشخص كنید. با كلیك رویOK، فایل یا درایو مربوطه‌تان به اشتراك گذاشته می‌شود. با انجام این كار خواهید دید كه برای بیشتر فولدرها گزینهsharing همراه با گزینه‌ "آیا این فولدر share شود یا خیر خواهد بود؟ اگر در ویندوز XP گزینه‌های فوق قابل دیدن نباشد، در پنجره Control panel به قسمت View و گزینه Folder option بروید و گزینه use simple file sharing را انتخاب كنید.
 
در گروه Every one، به طور پیش‌فرض هر كاربر قابلیت خواندن و نوشتن در فایل‌های ‌share ‌شده را دارد. همچنین شما می‌توانید با استفاده از permission ها یا مجوزهای دستیابی، این‌كه كدام یك از كاربران، در كدام گروه می‌توانند از منابع اشتراكی استفاده كنند را مشخص كنید و تنظیمات ویژه هر كدام را داشته باشید. اگر می‌خواهید از مجوزهای دستیابی NTFS برای سفارشی ساختن محدوده دستیابی كاربران استفاده كنید، گزینه secunty را در قسمت properties انتخاب كنید، سپس در قسمت Advanced با كلیك روی دكمه Add كادری ظاهر می‌شود كه در آن می‌توانید نام كاربران و گروه‌های مربوطه‌شان را برای دستیابی به منابع، مشخص كنید. مجوزهای دستیابی اولیه عبارتند از:‌


Full Control 
با این مجوز، كاربران كنترل كامل روی فولدها و محتویاتشان را دارند كه می‌تواند شامل تغییر مجوز دستیابی، ایجاد یا حذف فایل‌ها و فولدرها و گرفتن حق مالكیت از آن‌ها باشد.


Read And Execute
 با این مجوز، كاربران می‌توانند فایل‌ها و اجرای برنامه‌های موجود در آن‌ها كه به اشتراك گذاشته شده‌اند را مشاهده نمایند.


List Folder Content
 با این مجوز، كاربران می‌توانند محتویات فولدرها و زیرفولدرهایشان را مشاهده كنند و مشخصه‌های  فایل‌ها و فولدرها را نیز ببینند.


Read
با این مجوز، یك كاربر می‌تواند مشخصات یك فولدر و محتویات آن را ببینید.

Write
با این مجوز، یك كاربر می‌تواند فایل‌ها و فولدرها را ایجاد كرده و تغییرات لازم در آن‌ها را ایجاد كند.
جالب است بدانید كه زیرفولدرها مجوزهای دستیابی خود را از فولدرهای بالاتر خود به ارث می‌برند كه این موضوع خود باعث محدودتر شدن توانایی شما در ایجاد تغییر مجوزها می‌شود. چون گروه Every one شامل همه كاربران می‌باشد، باید این گروه را از لیست مجوزهای دستیابی حذف كنیم و سپس به صورت مجزا به كاربران و گروه‌ها اجازه دستیابی دهیم. دقت كنید كه نباید به جای حذف گروه Every one  از لیست مجوزهای دستیابی به آن لغو مجوز دستیابی (deny access) را بدهید، چون از آن‌جایی كه در ویندوز XP، لغو دستیابی به اجازه دستیابی ارجحیت دارد، در نتیجه هیچكدام از كاربران حتی مدیر شبكه نیز به منابع دسترسی نخواهند داشت. خوب است بدانید كه هر چند اجازه دستیابی به گروه Every one و سپس لغو نمودن دستیابی از كاربران مشخص یا گروه‌هایی دیگر كار ساده‌ای به نظر می‌رسد، ولی ممكن است با این كار محدودیت‌های لازم برای دستیابی كاربرانی كه در آینده ایجاد خواهند شد را فراموش كنید.


 اگر رمز عبور خود را فراموش كردید
یكی از رایج‌ترین مشكلاتی كه برای یك مدیر شبكه به‌وجود می‌آید این است كه كاربر یا كاربرانی رمز عبور خود را فراموش می‌كنند. ویندوزXP این مشكل را با استفاده از ساختن یك reset disk توسط كاربران حل می‌كند. برای ایجاد چنین دیسكی، یك فلاپی خالی را درون درایو خود قرار دهید و در پنجره Control Panel در قسمتUser Account روی شناسه كاربری موردنظر دوبار كلیك كنید.
 
روی گوشه سمت چپ پنجره، پایین عبارت Related tasks ، گزینه prevent a forgotten password را انتخاب كنید. تعدادی پنجره ظاهر می‌شود كه شما با طی مراحل آن‌ها می‌توانید دیسك موردنظر را بسازید. اگر كاربری چندبار به طور متوالی كلمه رمز اشتباه را وارد كند، ویندوز از وی درخواست reset disk را می‌كند كه با استفاده از آن كاربر به شبكه شناسانده می‌شود. اما دقت كنید كه بعد از ورود كاربر به شبكه از وی درخواست كلمه رمز جدید می‌شود و در نتیجه دیسكت هم با كلمه رمز جدید بروز می‌شود. آخرین نكته‌ای كه تذكر آن را به عنوان یك مدیر شبكه برای شما ضروری می‌دانیم این است كه این دیسكت را در جای امن و دور از دسترس همه كاربران قرار دهید.

با سپاس از ictna.ir

+ نوشته شده در ۱۳۸۷/۰۳/۱۲ ساعت توسط هومن عزیزی  | 

هاب و نحوه عملکرد آن

 

 

هاب و نحوه عملکرد آن

هاب از جمله تجهيزات سخت افزاری است که از آن به منظور برپاسازی شبکه های کامپيوتری استفاده می شود . گرچه در اکثر شبکه هائی که امروزه ايجاد می گردد از سوئيچ  در مقابل هاب  استفاده می گردد، ولی ما همچنان شاهد استفاده از اين نوع تجهيزات سخت افزاری در شبکه های متعددی می باشيم . در اين مطلب قصد داريم به بررسی هاب و نحوه عملکرد آن اشاره نمائيم . قبل از پرداختن به اصل موضوع لازم است در ابتدا با برخی تعاريف مهم که در ادامه بدفعات به آنان مراجعه خواهيم کرد ، بيشتر آشنا شويم .

  • Domain : تمامی کامپيوترهای عضوء يک domain هر اتفاق و يا رويدادی را که در domain اتفاق می افتد ، مشاهده و يا خواهند شنيد .

  •  Collision Domain : در صورت بروز يک تصادم (  Collision ) بين دو کامپيوتر، ساير کامپيوترهای موجود در domain آن را شنيده  و آگاهی لازم در خصوص آن چيزی که اتفاق افتاده است را پيدا خواهند کرد . کامپيوترهای فوق عضوء يک Collision Domain يکسان می باشند. تمامی کامپيوترهائی که با استفاده از هاب به يکديگر متصل می شوند ، عضوء يک   Collision Domain يکسان خواهند بود ( بر خلاف سوئيچ ) .

  • Broadcast Domain : در اين نوع domain ، يک  پيام broadcast ( يک فريم و يا داده که برای تمامی کامپيوترها ارسال می گردد) برای هر يک از کامپيوترهای موجود در doamin ارسال می گردد . هاب و سوئيچ  با موضوع broadcast domain برخورد مناسبی نداشته ( ايجاد حوزه های مجزاء ) و در اين رابطه به يک روتر نياز خواهد بود .

به منظور برخورد مناسب ( ايجاد حوزه های مجزاء )  با  collision domain ، broadcast domain  و افزايش سرعت و کارائی يک شبکه از تجهيزات سخت افزاری متعددی استفاده می شود . سوئيچ ها collision domain مجزائی را ايجاد می نمايند ولی در خصوص broadcast doamin بدين شکل رفتار نمی نمايند . روترها ، broadcast domain و collision domain مجزائی را ايجاد نموده و در مقابل هاب ، قادر به ايجاد broadcast doamin و Collision domain جداگانه نمی باشد . شکل زير يک نمونه هاب هشت پورت را نشان می دهد ( D-Link DE-808TP 10Mbps Ethernet 8-Port Mini-Hub ) .


منبع : سايت D-Link

آشنائی با نحوه عملکرد هاب
هاب ، يکی از تجهيزات متداول در شبکه های کامپيوتری  و  ارزانترين روش اتصال دو  و يا چندين کامپيوتر به يکديگر است . هاب در اولين لايه مدل مرجع OSI فعاليت می نمايد . آنان فريم های داده را نمی خوانند ( کاری که سوئيچ و يا روتر انجام می دهند ) و صرفا"  اين اطمينان را ايجاد می نمايند که  فريم های داده بر روی هر يک از پورت ها ، تکرار خواهد شد.
گره هائی که يک  اترنت و يا Fast Ethernet را  با استفاده از قوانين CSMA/CD به اشتراک می گذارند ، عضوء يک  Collision Domain مشابه می باشند . اين بدان معنی است که تمامی گره های متصل شده به هاب بخشی از Collision domain مشابه بوده و  زمانی که يک collision اتفاق می افتد ، ساير گره های موجود در domain نيز آن را شنيده و از آن متاثر خواهند شد .
کامپيوترها و يا گره های متصل شده به هاب از کابل های ( UTP (Unshielded Twisted Pair  ، استفاده می نمايند. صرفا" يک گره می تواند به هر پورت هاب متصل گردد. مثلا" با استفاده از يک هاب  هشت پورت ، امکان اتصال هشت کامپيوتر وجود خواهد داشت .زمانی که هاب ها به متداولی امروز نبودند و قيمت آنان نيز گران بود ، در اکثر شبکه های نصب شده در ادارات و يا منازل از کابل های کواکسيال، استفاده می گرديد.
نحوه کار هاب بسيار ساده است . زمانی که يکی از کامپيوترهای متصل شده به هاب اقدام به ارسال داده ئی می نمايد ، ساير پورت های هاب نيز آن را دريافت خواهند کرد ( داده ارسالی تکرار و برای ساير پورت های هاب نيز فرستاده می شود  ) . شکل زير نحوه عملکرد هاب را نشان می دهد .

همانگونه که در شکل فوق مشاهده می نمائيد ،  گره يک داده ئی را برای گره شش ارسال می نمايد ولی تمامی گره های ديگر نيز داده را دريافت خواهند کرد . در ادامه ، بررسی لازم در خصوص داده ارسالی توسط هر يک از گره ها انجام و در صورتی که تشخيص داده شود که داده ارسالی متعلق به آنان نيست ، آن را ناديده خواهند گرفت . عمليات فوق از طريق کارت شبکه موجود بر روی کامپيوتر که آدرس MAC مقصد فريم ارسالی را بررسی می نمايد ، انجام می شود .کارت شبکه بررسی لازم را انجام  و در صورت عدم مطابقت آدرس MAC موجود در فريم ، با آدرس MAC کارت شبکه ، فريم ارسالی دور انداخته می گردد .
اکثر هاب ها  دارای يک پورت خاص می باشند که می تواند به صورت يک پورت معمولی و يا يک پورت uplink رفتار نمايد . با استفاده از يک پورت uplink می توان يک هاب ديگر را به هاب موجود، متصل نمود. بدين ترتيب تعداد پورت ها افزايش يافته و امکان اتصال تعداد بيشتری کامپيوتر به شبکه فراهم می گردد .روش فوق گزينه ای ارزان قيمت به منظور افزايش تعداد گره ها در يک شبکه است ولی با انجام اين کار شبکه شلوغ تر شده و همواره بر روی آن حجم بالائی داده غير ضروری در حال جابجائی است. تمامی گره ها ، عضوء يک Broadcast domain و collision domain يکسانی می باشند ، بنابراين تمامی آنان هر نوع collision و يا Broadcast را که اتفاق خواهد افتاد ، می شنوند .
در اکثر  هاب ها از يک LED به منظور نشان دادن فعال بودن ارتباط برقرار شده بين هاب و  گره و از LED ديگر به منظور نشان دادن بروز يک collision ، استفاده می گردد . ( دو LED مجزاء ) . در برخی از هاب ها  دو LED مربوط به فعال بودن لينک ارتباطی بين هاب و گره و  فعاليت پورت با يکديگر ترکيب و زمانی که پورت در حال فعاليت است ، LED مربوطه چشمک زن شده و زمانی که فعاليتی انجام نمی شود، LED فوق به صورت پيوسته روشن خواهد بود .


LED  مربوط به Collision موجود بر روی هاب ها زمانی روشن می گردد که يک collision بوجود آيد . Collision زمانی بوجود می آيد که  دو کامپيوتر و يا گره سعی نمايند در يک لحظه بر روی شبکه صحبت نمايند . پس از بروز يک Collision ، فريم های مربوط به هر يک از گره ها با يکديگر برخورد نموده و خراب می گردند . هاب به منظور تشخيص اين نوع تصادم ها به اندازه کافی هوشمند بوده و برای مدت زمان کوتاهی چراغ مربوط به collision روشن می گردد . ( يک دهم ثانيه به ازای هر تصادم ) .
تعداد اندکی از هاب ها دارای يک اتصال خاص از نوع BNC بوده که می توان از آن به منظور اتصال يک کابل کواکسيال ، استفاده نمود . پس از اتصال فوق ، LED مربوط به اتصال BNC روی هاب روشن می گردد.

استفاده از اين مطلب  با ذکر منبع و اهداف غيرانتفاعی بلامانع است .
منبع:http://www.srco.ir

+ نوشته شده در ۱۳۸۶/۰۱/۰۶ ساعت توسط هومن عزیزی  |