چند سرويس شبكه‌اي لينوكس
|
معرفي چند سرويس شبكه‌اي در لينوكس | |
|
| |
|
●Service Location Protocol) SLP) اما با وجود SLP، كلا‌ينت‌ها مي‌توانند سرويس‌هايي كه يك بار به SLP معرفي شده‌اند را بدون نياز به پيكربندي دستي، شناسايي كنند و براي استفاده از آن آماده شوند. به عنوان مثال، با استفاده از SLP كلا‌ينت‌ها از وجود سرور و سرويس‌هايي چون File/Printer sharing در شبكه آگاه مي‌شوند و آمادگي استفاده از آن را مي‌يابند.
همان‌طور كه مي‌دانيد DNS، به يك نوع سرويس شبكه‌اي اطلا‌ق مي‌شود كه وظيفه ترجمه آدرس IP به نام دامنه يا يك كامپيوتر و بالعكس را به عهده دارد. با وجود DNS در سطح يك شبكه كاربران يا مدير سيستم مجبور نيستند براي هر نوع دسترسي يا استفاده از سرور يا هر كلا‌ينت خاص، آدرس IP را مورد استفاده قرار دهند، بلكه اين آدرس‌ها به همراه نام كامپيوتر مرجع در جدول آدرس‌يابي سرور DNS ثبت مي‌شوند و در مواقع لزوم مورد استفاده آن‌ها قرار مي‌گيرند. در لينوكس وظيفه سرويس DNS به عهده ماجولي به نام BIND سرنام (Berkly Internet Name Domain) است كه اولين‌بار در دانشگاه بركلي ساخته شد و به اين دليل نيز، نام مذكور را تا كنون به همراه خود آمده است. اين ماجول در قالب بسته‌هاي RPM و تحت مجوز استفاده BSD از سايت isc.org قابل دانلود و نصب است. سورس‌كد BIND نيز براي يونيكس، لينوكس‌هاي ديگر يا حتي ويندوز جهت كامپايل كردن و نصب وجود دارد. در حال حاضر نسخه 3/9 اين ماجول توسط بسياري از شركت‌هاي صاحب نام دنياي نرم‌افزار و شبكه مثل SON ،HP ،IBM و ديگران، در حال توسعه و نصب روي سيستم‌عامل مورد پشتيباني آن‌ها است. در برخي لينوكس‌ها، مثلSUSE نيز كه به كامل بودن ابزارهاي مديريتي شبكه شهرت دارند، BIND در قالب سرويس‌هاي موجود در Yast، در چند قدمي بهره‌برداري قرار دارد. واسط كاربرهايي كه براي BIND طراحي مي‌شوند، شامل يك يا چند پانل اصلي هستند كه معمولا‌ً يكي از آن‌ها براي تعريف نام دامنه و آدرس IP مربوط به آن است كه در تمام سرورهاي DNS چه ويندوز و چه لينوكس تحت عنوان Zone شناخته مي‌شود. قسمت‌هاي ديگر نيز جهت ساير تنظيمات DNS مثل معرفي كامپيوترهاي موجود در دامنه مورد نظر، تنظيمات امنيتي و امثال آن در نظر گرفته شده است. ● Netwrok Information Service) NIS)
همان‌طور كه گفته شد، سرويس NIS در كنار سرويس‌هاي ديگر شبكه‌اي كه وظيفه در اختيار قرار دادن منابع خود به ديگران را دارند، معناي بهتري پيدا مي‌كند. يكي از اين سرويس‌ها NFS است كه به كلا‌ينت‌ها اجازه مي‌دهد پارتيشن‌هاي موجود در هاردديسك يا هر درايو كامپيوتر ديگري را Mount نمايند و به گونه‌اي از آن استفاده كنند كه گويي يكي از پارتيشن‌ها يا درايوهاي خودشان است. اين سرويس به مدير سيستم اجازه مي‌دهد برخي فايل‌هاي عمومي و منحصربه‌فرد را براي دسترسي (خواندني، نوشتني) برخي افراد مجاز روي فقط يك كامپيوتر قرار دهد و به آن‌ها جهت استفاده از آن ارائه نمايد. زماني كه يك درخواست جهت استفاده از يك درايو يا فايل از طريق NIS به NFS مي‌رسد، NFS عمل هويت‌سنجي را براي كامپيوتر درخواست‌كننده انجام مي‌دهد تا متوجه شود آيا درخواست‌كنندهِ مورد نظر براي استفاده از سرويس NFS آن سرور خاص مجاز است يا خير. بنابراين از لحاظ NFS عمل هويت‌سنجي فقط براي كامپيوتر درخواست‌كننده انجام مي‌شود. به معناي ديگر، اين‌كه كدام كاربر در حال استفاده از اين كامپيوتر است، به NFS مربوط نمي‌شود. اگر كامپيوتر درخواست‌كننده براي استفاده از سرويس NFS مجاز بود، آنگاه NFS فايل پيكربندي خود در شاخه /etc/exports را بررسي مي‌كند تا ببيند كه آن كامپيوتر مجاز، براي استفاده از كدام فايل سيستم موجود داراي صلا‌حيت است. واسط‌هاي كاربري موجود بر سرويس NFS نيز معمولا‌ً ظاهر ساده‌اي دارند. در سمت پيكربندي سرور، معمولا‌ً دو قسمت وجود دارد كه يكي به نام و مسير درايو و دايركتوري قابل دسترسي مورد نظر است و ديگري آدرس يا نام كامپيوترهاي مجاز براي استفاده از آن دايركتوري. در سمت كلا‌ينت نيز نام يا آدرس NIS Server و در قسمت ديگر نام و مسير فايل سيستم يا فايل‌هاي درخواستي تنظيم مي‌شوند.
يكي از سرويس‌هاي مهم و پركاربرد در شبكه‌هاي فعال و بزرگ، سرويس انتساب IP به كامپيوترهايي است كه قصد اتصال به شبكه را دارند. در اين حالت، ديگر لزومي نيست براي هر كامپيوتر جديد (اعم از لينوكس يا هر سيستم‌عامل ديگر) يك آدرس IP ثابت تعريف كنيم تا بتوانيم آن را به شبكه متصل نماييم. از اين‌رو، اين سرويس در مرحله اول، كار مديريتي مدير شبكه را آسان مي‌نمايد و در پله بعد، از تكراري شدن و تداخل آدرس‌هاي IP در اثر ثابت بودن آدرس IP كلا‌ينت‌هاي متصل يا در حال اتصال به شبكه جلوگيري مي‌كند. در لينوكس، ماجولي كه سرويس DHCP را ارائه مي‌دهد،DHCP distribution) DHCPd) نام دارد كه توسط كنسرسيوم نرم‌افزاري اينترنت (ISC.org) تهيه و توزيع مي‌شود. اين بسته نرم‌افزاري در دو نسخه سرور و كلا‌ينت وجود دارد. در برخي لينوكس‌ها مثل SUSE يا ردهت سرور، در زمان نصب سيستم‌عامل سرور، DHCP نيز به عنوان يكي از قابليت‌هاي اساسي يك سرور نصب مي‌شود و براي استفاده تنها نياز به پيكربندي و تنظيمات شبكه‌اي دارد. در پنجره ويژه پيكربندي DHCP نيز معمولا‌ً نام دامنه‌اي كه اين سرور در آن فعاليت مي‌كند، آدرس IP سرور DNS (در صورت وجود) و دامنه آغاز و پايان يا فهرستي از آدرس‌هاي IP قابل انتساب به كلا‌ينت‌هاي قابل اتصال به اين دامنه تعريف مي‌شود. در سايت FTP ردهت نيز بسته‌هاي RPM براي نصب DHCP در سرورهاي لينوكسي موجود و آماده دانلود است.
اين سرويس، يك سرويس استاندارد براي دسترسي به يك منبع اطلا‌عاتي است كه اصطلا‌حاً به آن راهنماي شبكه يا دايركتوري (Directory) گفته مي‌شود. دايركتوري در واقع يك بانك اطلا‌عاتي است كه مي‌تواند اطلاعات مختلفي را براي كاربران LDAP ذخيره كند و در اختيار آنان قرار دهد. به عنوان مثال، در يك سازمان يا چند شبكه متصل به هم اين دايركتوري مي‌تواند شامل اطلاعات مربوط به كاربران آن شبكه باشد. در واقع همان‌طوري كه مثلا‌ً سرويس DNS فهرست راهنمايي از آدرس‌هاي IP يك يا چند دامنه را در خود ذخيره كرده است و در اختيار كلا‌ينت‌ها قرار مي‌دهد، LDAP نيز راهنمايي از كاربران، كامپيوترهاي موجود در شبكه و ساير منابع موجود در آن را ارائه مي‌نمايد. بنابراين به نظر مي‌رسد با گسترده‌تر شدن فعاليت LDAP در شبكه‌ها، اين سرويس بتواند جاي سرويس NIS را بگيرد كه وظيفه مشابهي را به عهده دارد؛ چرا كه LDAP قبل از آن كه صرفاً يك سرويس لينوكسي باشد، پروتكلي استاندارد براي ارتباط و تبادل اطلاعات ميان كامپيوترهايي با سكوي سخت‌افزاري يا نرم‌افزاري مختلف به حساب مي‌آيد. بسته‌هاي نصب اين سرويس نيز در سايت OpenOLAP.org يا سايت توزيع‌كنندگان لينوكس قابل دريافت و نصب است. | |
این وبلاگ به دور از هر گونه حاشیه تنها به مباحث فناوری اطلاعات و ارتباطات می پردازد. برخی مطالب به عنوان نکات قابل توجه از سایتهای دیگر در این وبلاگ درج میشود که حتما از نویسنده اصلی با ذکر منبع تقدیر و تشکر خواهد شد.